Ik ben trots op ons pleeggezin!

Bas en ik vormden een stabiel gezin met onze dochter Anna, die destijds zes was. Het idee dat we als pleegouders beschadigde kinderen konden helpen, sprak ons erg aan. We volgden een voorbereidingscursus en acht maanden later kwam Timo, toen vier jaar oud, bij ons wonen. Zijn ouders konden vanwege psychische klachten en drank- en drugsproblemen niet voor hem zorgen. Timo was een kwetsbaar jongetje, dat thuis waarschijnlijk voor zijn ouders had gezorgd. Hij stelde zelfs voor om koffie te zetten en de was op te hangen! Op andere gebieden moest hij nog veel leren. De simpelste kleuterpuzzels begreep hij niet. Hij kende niet veel kinderliedjes en voorlezen was nieuw voor hem. Sociale vaardigheden had hij niet. Bovendien bleek hij ADHD en ODD te hebben. Het was soms heel zwaar, maar we hebben doorgezet. Structuur en herhaling blijken de toverwoorden. Het gaat nu stukken beter met Timo. Alleen zijn agressie heeft hij nog niet onder controle.

Vorig jaar kwam ook de negenjarige Rick bij ons wonen. Hij heeft het foetaal alcoholsyndroom, een geboorteafwijking die veroorzaakt wordt door alcoholgebruik van de moeder. Hij heeft een geestelijke achterstand en krijgt snel te veel prikkels. Drie maanden later kwam zijn tienjarige zus Tamara ook bij ons wonen. Dat was eigenlijk niet gepland, maar Tamara kwam zonder gezin te zitten en we wilden het een kans geven.

De eerste weken waren heftig. Tamara had thuis voor haar broertjes en zusjes gezorgd en dat was duidelijk te merken. Ze bemoeide zich met alles en iedereen. Dat zorgde voor spanningen. Inmiddels gaat het gelukkig stukken beter, maar Tamara moet nog veel verwerken. Met name ’s nachts komen de emoties eruit. Ze gilt en slaat tegen de muur. Er zit zo veel in dat hoofdje. Ik maak haar duidelijk dat ze overal over kan praten, maar dring niets op. Ik wil niets overhaasten.

Rick, Tamara en Timo hebben alle drie erg veel behoefte aan regelmaat: vaste bedtijden, etenstijden en douchemomenten. Omdat ze zo veel vrijheid gewend waren, moet ik de grenzen nu heel duidelijk afbakenen. Natuurlijk wisten we dat het beschadigde kinderen waren, maar pas als je ze in huis haalt, begrijp je wat dat inhoudt. Ja, het is soms zwaar, maar het heeft ons ook veel gebracht. Als ze ’s avonds glunderend in de pannen kijken of hun ogen uitkijken tijdens een uitstapje, weet ik waarvoor ik het doe. Ik heb ze allemaal zien opbloeien en daar ben ik trots op. Ik voel me heel rijk!

Dit verhaal is wegens privacyredenen geanonimiseerd