Ik ving al tientallen pleegkinderen op

Mijn man John en ik waren het er al snel over eens dat we graag een groot gezin wilden. Maar we wisten ook: twee eigen kinderen is voor ons voldoende. Dat gevoel werd in de jaren daarna nog sterker, omdat ik niet zulke fijne zwangerschappen en bevallingen had. Na de geboorte van onze twee zoons hadden verder geen kinderwens meer. Maar onze ‘pleegkinderwens’ was des te sterker! Het leek ons mooi om ook iets te kunnen betekenen voor kinderen die het minder goed hadden getroffen dan wij.

We ruilden ons huurflatje in voor een huurwoning en schreven ons in bij een pleegzorginstantie. Ondertussen begonnen we voorzichtig met vakantieopvang. Op mijn zevenentwintigste kwam een Duits meisje drie weken bij ons logeren. Die vakantie werd zo’n succes dat ze zes jaar lang elke zomervakantie terugkwam. In dat eerste jaar doorliepen we ook een screeningstraject bij de pleegzorginstantie. Sneller dan verwacht kregen we een babyjongetje van een paar dagen oud toegewezen. Ik haalde hem zelf op bij zijn moeder, samen met een begeleider van de pleegzorginstantie. Daar zag ik geen wiegje of andere babyspulletjes en de baby rook niet fris. Het babyjongetje bleef een paar maanden. Toen ging hij terug naar zijn moeder. 

Na dit jongetje volgden er nog vele baby’s, die van enkele dagen of weken tot zelfs een paar maanden bij ons bleven. Na een aantal crisisbaby’s, kregen we de eerste aanvraag voor een langdurige plaatsing: een jongetje van tien maanden oud. Niet lang daarna kregen we een tweede langdurige plaatsing. Een meisje deze keer, ook tien maanden oud. Al snel werd duidelijk dat zij niet meer terug naar huis zou gaan. Ze is tot haar negentiende bij ons gebleven en komt nog iedere week langs.

In totaal hebben we zo’n vijfendertig pleegkinderen opgevangen, waarvan negen kinderen nog altijd bij ons gezin horen. We zijn inmiddels verhuisd naar een dubbel huurhuis met negen slaapkamers, waardoor alle kinderen een eigen kamer hadden. Dit jaar zijn we precies vijfentwintig jaar pleegouders en in al die tijd hebben we meer dan eens afscheid moeten nemen. Dat kan vreselijk moeilijk zijn. Je gaat je immers hechten aan een kind. Maar het doet me goed als ik zie dat ouders hun leven weer op de rails krijgen en een kindje succesvol bij zijn biologische ouders wordt teruggeplaatst. Wij zijn trots op al onze kinderen. Hun plezier en geluk zijn voor ons het allerbelangrijkste.

Foto: Yvonne Palsgraaf