Ik woonde in een pleeggezin

Tot mijn achtste heb ik bij mijn biologische moeder gewoond. Ze was een alcoholist. Ik heb nog twee oudere zussen, maar zij zijn na de scheiding van mijn ouders op uitspraak van de rechter bij mijn biologische vader gaan wonen. Waarom ik als enige bij mijn moeder ben gebleven, weet ik niet precies. Ik mocht bij haar wonen onder toeziend oog van een voogd. Op mijn zevende had ik een ongelukje in het zwembad waarbij ik mijn achillespees bezeerde en veel pijn had. Een maand of twee heb ik op mijn tenen gelopen om mijn voet te ontzien. Mijn moeder had mij naar een dokter moeten brengen, maar dat gebeurde niet. Ze was zo ziek en zo met zichzelf en haar verslaving bezig, dat ze geen oog had voor mij. Zo ben ik al op zeer jonge leeftijd zelfstandig geworden. Er was bijna nooit eten in huis, dat haalde ik zelf. Dan kocht ik bijvoorbeeld een pizza. Omdat ik vervolgens niet wist hoe ik die pizza moest opwarmen, at ik hem maar halfbevroren op. Zo’n honger had ik!

Toen ik acht was, kreeg ik een zware astma-aanval. Ik was ondervoed en had te veel medicatie ingenomen. Het was zo heftig, dat ik zelfs een hartstilstand kreeg. Ze hebben mij een tijdlang gereanimeerd ik heb een week in coma gelegen. Dit was de aanleiding om mij in een kindertehuis te plaatsen. Ik liep gevaar, dat was wel duidelijk. Ik miste mijn moeder, maar ik begreep ook wel dat dit voor mij het beste was. In dat kindertehuis heb ik ruim drie jaar gewoond. Daarna werd ik tijdelijk in een gastgezin geplaatst. Ik had het er goed. Mijn gastmoeder werkte bij de jeugdhulpverlening en zij legde contact met mijn uiteindelijke pleegouders, John en Jacqueline. De eerste keer dat ik ze ontmoette, vond ik ze meteen al ontzettend aardig. Ik voelde mij er helemaal thuis. Mijn moeder ben ik al die tijd blijven opzoeken. Ik vind het jammer dat ze niet goed voor mij heeft kunnen zorgen, maar boos op mijn moeder ben ik nooit geweest. Het is een ziekte. Ze is op 53-jarige leeftijd overleden, ik was toen twintig. Ik was er kapot van, ondanks dat we het wel hadden zien aankomen. Mijn pleegouders hebben mij in die tijd geweldig opgevangen. Ik woon al vijf jaar niet meer bij ze, maar John en Jacqueline voelen als mijn ouders. En toch mis ik soms mijn échte moeder.

Foto: Rogier Maaskant