Is de eetstoornis van mijn dochter mijn schuld?

Ik heb bijna honderd kilo gewogen, maar ook amper zestig. Toen mijn dochter Romy in de kleuterklas een tekening maakte waarop ik ongeveer vijf keer dikker stond afgebeeld dan papa, schrok ik me dood. Dat was de druppel. Ik begon met lijnen en sporten, maar het haalde weinig uit. Eten bleef een obsessie. Ook vergeleek ik mijzelf altijd met anderen.

Romy voelde al snel aan dat eten iets verkeerds was. Als je je te buiten ging aan lekkernijen, was je een zwakkeling. Zo dacht ik er zelf over en dat stak ik niet onder stoelen of banken. Mijn zoon Luc reageerde amper op mijn strenge eetregime. Hij hield zich er gewoon niet mee bezig. Romy wist al vroeg dat ongezond eten iets was om je voor te schamen.

Het klinkt raar, maar ik was trots op het feit dat ik zo’n gedisciplineerde kleuter had. Ik dacht dat ik haar hielp door te vragen ‘Zou je dat nou wel doen?’ als ze een stukje taart wilde nemen op een feestje.

Toen Romy naar de middelbare school ging, werd ik steeds harder voor haar. Ik werd onaardiger, soms zelfs gemeen. “Als je zo doorgaat, zie je er over twee jaar net zo uit als je moeder”, zei ik vaak cynisch tegen haar. Toen Romy veertien was, begon ze met haar eerste dieet. Hoe beter Romy het deed met afvallen, hoe slechter het ging op school. Ondertussen werd Romy steeds dunner. Ik was vooral blij voor haar, omdat ze zo in control was.

Ze vertelde dat ze vriendinnetjes had die in een jaar tijd megadik waren geworden. Ze kon dat totaal niet begrijpen. Romy ging ook niet naar feestjes waar cupcakes werden gebakken en ze weigerde om naar een snackbar te gaan. Haar hele leven draaide om eten.

Uiteindelijk trok mijn man Robert aan de bel. We zijn toen met Romy naar de huisarts gegaan en hebben goede gesprekken gevoerd. Toen ze vertelde over haar onzekerheden en haar negatieve zelfbeeld, brak er iets in mij. Ik schaamde me diep. Ik vind het heel pijnlijk dat ik nu pas inzie dat dit door mij komt. Ik weet niet of ik het mezelf ooit kan vergeven. Gelukkig wilde Romy zich laten behandelen. Mét succes! Ik weet dat er op het juiste moment aan de bel is getrokken. In plaats van me elke dag schuldig te voelen, probeer ik mezelf nu te dwingen om gezonder te leven. 

Dit verhaal is geanonimiseerd