Mijn dochter is gehandicapt

Op mijn zeventwintigste raakte ik ongepland zwanger. Een abortus was out of the question, vooral voor mijn partner, die van Iraanse afkomst was. Bij de geboorte was Kimya een beetje blauw en het viel me op dat ze een klein hoofdje had, maar verder leek ze normaal. De artsen zeiden ook dat ik een gezonde dochter had gekregen. Maar het drinken kwam niet op gang bij haar, omdat ze geen zuigreflex had. We waren uren bezig met een flesje van vijfenzeventig milliliter en dan nog gaf ze vaak over en kwam het er weer uit. Met fruithapjes ging het iets beter, daarom begonnen we daar al mee toen ze een paar weken oud was.

Na veel ziekenhuisbezoeken werd geconstateerd dat Kimya een achterstand van een halfjaar had. Verder had ze dysmorfe kenmerken: te kleine ogen, een te klein hoofd en van alles net niet op de juiste plek. Er was negenennegentig procent kans dat ze als een kasplantje door het leven zou gaan. Mijn grootste angst was uitgekomen: ik had een gehandicapt kindje gekregen. Mijn relatie met de vader van Kimya was intussen op de klippen gelopen. Ik dacht vaak vreselijke dingen als: ze kan maar beter doodgaan, dan kan ik verder met mijn leven. Kimya viel altijd op en ik schaamde me voor haar. Wat moest ik met haar? Al mijn dromen vielen in duigen en daar kon ik niet mee omgaan. Op deze manier hield ik mezelf in de slachtofferrol.

In 2008, Kimya was toen zeven, was ik ineens helemaal klaar met mezelf. Ik zorgde wel voor haar, maar kon haar niet accepteren zoals ze was: niet perfect. Ik besloot in het buitenland een Avatar-training te volgen, waardoor ik weer bij mijn gevoel kon komen. Tijdens de training verdwenen al mijn eerdere oordelen over Kimya: dat ze geen toekomst had, dat ze niet perfect was, dat ze lelijk was… Ik keek naar een foto van Kimya en opeens zag ik een prachtig en perfect meisje! Toen Kimya me weer zag, gebeurde er ter plekke een wonder: ze begon opeens te praten! Ze zei: ‘Waar mama?’ Ze had daarvoor nog nooit iets gezegd! We knuffelden elkaar zoals we dat nog nooit eerder hadden gedaan. Inmiddels is Kimya alweer zestien. Een echte jongedame, die kan lopen en praten. Verstandelijk gezien zit ze op het niveau van een driejarige. Ik zie Kimya nu als een prachtig geschenk en geniet ontzettend van haar.