Mijn dochter verbrak ons contact

Op mijn vijfentwintigste hield ik mijn eerste baby in mijn armen. Een kerngezonde dochter, zo werd ons verzekerd. Lichamelijk klopte dat, in de jaren daarna bleek ze echter op geestelijk vlak met heel wat problemen te worstelen. In eerste instantie was daar nog weinig van te merken. We genoten volop van haar. Isa was ons wondertje, vooral toen duidelijk werd dat zwanger worden helemaal niet zo vanzelfsprekend voor ons was. Toen Isa na haar vierde verjaardag naar school ging en de buitenwereld zijn intrede in haar leventje deed, kwam er langzaam maar zeker een verandering in haar gedrag. Op haar achtste openbaarden zich de eerste tekenen van wat later een forse persoonlijkheidsstoornis bleek te zijn.

Uiteindelijk bleef er nog maar één wens voor onze dochter over, namelijk dat zou opgroeien tot een evenwichtige en vooral gelukkige vrouw. De opleiding, de goede baan, de perfecte partner en het prachtige gezin… alles wat we ooit voor haar voor ogen hadden gehad, telde niet meer. Als ze zich maar goed in haar vel zou voelen en het leven aan zou kunnen. Wij deden er alles aan om dat mogelijk te maken. Op haar elfde werd Isa onverwachts toch nog grote zus van ons tweede wondertje Kim. Tot ons geluk bleek dat een positieve uitwerking op haar te hebben. Helaas is Isa tijdens de moeilijke jaren tussen kind en volwassene de weg kwijtgeraakt. Op haar vijftiende moesten we de bijna onmenselijke beslissing nemen om haar uit huis te laten plaatsen. In eerste instantie werd ze opgenomen in een psychiatrische kliniek, daarna ging ze naar een instelling voor begeleid wonen.

Zodra ze achttien werd, vertrok ze daar meteen zonder achterlating van een adres. Een hele tijd wisten we niet waar ze verbleef. Toen Isa op haar negentiende alleenstaande moeder werd, herstelde het contact tussen ons. Het werd allemaal nog beter toen Isa een nieuwe partner vond. Met hem kreeg ze nog een kindje. Vijf jaar geleden is er echter een bom ontploft binnen ons gezin. Tot onze verbijstering, woede en verdriet bleek de man die wij als schoonzoon welkom hadden geheten, heel anders te zijn dan we dachten. We hoopten dat Isa zich ook tegen hem zou keren, maar ze heeft zowel met ons als met Kim al het contact verbroken en is met die man getrouwd. Of het ooit nog goed komt betwijfel ik, maar de wens en de hoop dat ze gelukkig wordt, zijn er nog steeds.

Foto: iStock