Mijn twee dochters hebben gedragsproblemen

Na een huwelijk van 25 jaar besloot ik van mijn man te scheiden. Mijn dochters zaten allebei in de puberteit, dus ik wilde het ze zo makkelijk mogelijk maken. Helaas lukte dat niet. De eerste tijd lag Brigit boven in haar eentje te huilen. Ze is heel gevoelig en introvert, in tegenstelling tot haar twee jaar jongere zus Iris, die een echte flapuit is. Een jaar later begonnen ze steeds lastiger te worden, ook naar elkaar toe. Op een gegeven moment werd het echt moord en doodslag tussen die twee en ik zat ertussenin, elke dag. Ik wist nooit wat ik thuis zou aantreffen. Dan was er weer voor honderden guldens gebeld of was er geld uit mijn portemonnee verdwenen.

Mijn directe omgeving had geen begrip. “Had je maar niet moeten scheiden. Je werkt te veel uren en daardoor heb je gewoon te weinig gezag”, zeiden ze. Ik was die moeder met die twee ontspoorde dochters. Volgens de hulpverlening waren mijn dochters extreem aan het puberen. Ik kreeg allerlei adviezen, maar niets hielp. Op de steun van mijn ex-man hoefde ik ook niet te rekenen, ik had immers zelf gekozen voor de scheiding. Toen mijn oudste dochter Brigit achttien was, heb ik haar op straat gezet. Ze hing rond in kraakpanden en gebruikte drugs op illegale feesten. Ze was volledig de weg kwijt. Ik vond niet dat ik gefaald had als moeder. Ik kon gewoon niet anders. Kort daarna kreeg ze de diagnose schizofrenie en werd ze opgenomen in een psychiatrische kliniek. Alles viel op zijn plek. Het lag dus niet aan mij! Tegelijkertijd was ik verdrietig: ze was een heel andere persoon geworden. Haar ziekte gaat niet over en ik zal ermee moeten leren omgaan.

Schrijven had voor mij een therapeutisch effect, want het hielp me om dingen een plek te geven. Ik schreef het boek Volg de blauwe lijn, waarin ik mijn verhaal vertel als moeder van Brigit en Iris. Helaas heb ik mijn dochters al anderhalf jaar niet gezien. Uit zelfbehoud heb ik ervoor gekozen om nu aan mezelf te denken. Maar ik denk elke dag aan hen. Ik denk dat mijn twee kinderen niet voor niks op mijn pad zijn gekomen. Het is daardoor mijn missie geworden om te knokken voor goede zorg voor mensen met een psychiatrische stoornis. En nu ik meer begrip krijg, voelt het niet langer als een eenzame strijd.

Uit privacyoverwegingen zijn de namen van Geertjes dochters gewijzigd.

Foto: Jaap Lotstra