Willen we dit derde kind wel?

Ik was verbijsterd toen ik ontdekte dat ik weer zwanger was. Hoe kón dat nou? Ik gebruikte trouw de pil. Maar ik had een paar weken terug wel diarree gehad… Vrijwel direct had ik visioenen van gebroken nachten en vieze luiers. Net nu het wat gemakkelijker werd met de kinderen. Sven en Eline waren vijf en drie en konden al best veel zelf. Ik werkte twee dagen per week en dat zouden drie dagen worden als Eline naar school zou gaan. Maar met een derde kindje op komst, kon ik dat wel vergeten.

Heel even schoot de gedachte aan abortus door mijn hoofd en daar schrok ik zelf van. Nee! Abortus viel alleen te overwegen als daar een goede medische reden voor was. Toch?

Ook mijn man Lucas zag meteen beren op de weg. “We hebben maar drie slaapkamers. En kunnen we het eigenlijk wel betalen, een derde kindje?” Mijn moeder had al laten doorschemeren dat ze wel klaar was met oppassen. Dus zou de baby naar een kinderdagverblijf moeten, wat handenvol geld kostte. Of ik moest helemaal stoppen met werken. Maar hele dagen thuiszitten was niets voor mij. En met drie kinderen zouden we mijn salaris hard nodig hebben.

De lijst met bezwaren werd steeds langer. Ik was ook al zevenendertig. Het risico op afwijkingen, complicaties en een miskraam werd groter naarmate je ouder werd.

“Misschien is het beter om…” Lucas keek me aan. “Je weet wel.”

“Abortus?” fluisterde ik. Hoewel ik een paar uur geleden precies hetzelfde had gedacht, moest ik nu toch even iets wegslikken.

Lucas kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen. “Kunnen we het aan?”

“Een derde kindje?” Mijn hoofd lag tegen zijn borst en ik hoorde zijn hart slaan. Rustige slagen. Was het moeilijker om drie kinderen groot te brengen dan twee?

Na de eerste schok begonnen we voorzichtig aan oplossingen te denken. Misschien kon Lucas zijn uren zodanig aanpassen dat hij één dag per week thuis zou zijn. “Ik kan voor Sven een kamer op zolder maken”, zei Lucas. “En op internet vind je vaak voor weinig geld leuke babykamers.”

Mijn hart begon sneller te slaan. Opnieuw een zwangerschap beleven. Nog een keer zo’n kleine wurm mogen koesteren en voeden…

Lucas keek me aan. “Ik zou het eigenlijk wel leuk vinden om nog een kindje te krijgen.”

“Ik ook.” Ik wist het zeker, alle twijfels waren plotsklaps verdwenen. Ook dit kindje was welkom!