Familie & Opvoeding

Ik was zwanger én in de rouw…

2 minuten leestijd

Daniëlle

Dat ik zwanger was, ontdekte ik pas na drieënhalve maand. Het was een enorme verrassing voor mij en mijn vriend Remo. Bij de eerste echo bleek bovendien dat ons kindje niet goed groeide. En de artsen vonden steeds weer iets nieuws. We werden constant heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Toen ik zevenentwintig weken zwanger was, werd ik opgenomen in het ziekenhuis en een paar dagen later moest ons kindje écht gehaald worden. Ik werd erop voorbereid dat mijn kindje zou overlijden. Maar Jayson redde het. Een prachtige baby. Ik hield direct van hem.

Jayson mankeerde heel veel en twee weken lang leefden we in angst. Na een kleine maand leek het de goede kant op te gaan, maar toen ging het alsnog mis. Tijdens een operatie bleek dat hij niet meer te redden was. Zijn darmen waren voor een heel groot deel afgestorven. Ik stortte in toen ik dat hoorde.

Remo en ik waren samen met Jayson toen de apparatuur werd uitgezet. Pas uren later overleed hij. Ik heb vanuit mijn tenen gehuild en gebruld. We hebben hem nog gewassen en aangekleed. De volgende dag mochten we hem meenemen naar huis. Tot de begrafenis zat ik elke avond met hem in mijn armen op de bank. Het deed zo veel pijn. Na de begrafenis viel ik in een zwart gat. Ik was ontroostbaar.

Na mijn bevalling had ik een spiraal laten plaatsen. Voorlopig wilden we nog niet aan een tweede kindje denken. Maar een paar maanden later voelde ik me ineens anders. De gynaecoloog bevestigde mijn vermoeden: ik was heel pril zwanger. Na zes weken zat het vruchtje er nog. Op echo’s was te zien dat deze baby een cyste in het hoofdje had en een gat in het buikje. Maar dat zou volgens de artsen wel goed komen. Ik was blij en bang tegelijk, en daarnaast óók nog volop in de rouw. Dagelijks bezocht ik het graf van Jayson. Ik voelde me schuldig naar hem toe.Ik wilde niet de indruk wekken dat ik hem vergat.

Met vierendertig weken zwangerschap werd ik opgenomen. Ruim een week later ben ik bevallen van onze dochter Dewi. Ik was zo blij toen ik haar eerste huiltje hoorde! Ze werd geopereerd aan haar buikje en helemaal gezond verklaard. Dewi is een sterk meisje. Ze lijkt ontzettend op Jayson. Veel mensen zeggen ook dat het zo heeft moeten zijn. Dat Jayson hier iets mee te maken heeft gehad. Dat wil ik heel graag geloven.

Mijn mantra

Wat ik in mijn hart bewaar, raak ik nooit meer kwijt

Wat ik aan jou wil doorgeven:

  • Zoek hulp als je merkt dat je het niet meer aankunt in je eentje.
  • Geluk en verdriet kunnen echt héél dicht bij elkaar liggen!

Wil jij ook jouw verhaal vertellen?

Heb jij ook iets meegemaakt en zou je daarover willen vertellen? Neem dan contact met ons op via onderstaand e-mailadres. Schrijf in je bericht kort wat je hebt meegemaakt en wat je mee wilt geven aan anderen. Wij nemen daarna zo snel mogelijk contact met je op.

contact@echtverhaal.online

Meer verhalen over dit thema?

#VeiligVerkeer

Iedereen kent ze wel: kruizen, stenen en andere herdenkingsplaatsen aan de kant van de weg. Deze bermmonumenten geven aan dat er op die plaats iemand is gestorven. Bermmonumenten zijn voor nabestaanden vaak een belangrijke plek om naar terug te gaan.

Op de plaats waar iemand is gestorven is het vaak gemakkelijker om over de dood van de geliefde te praten. Het is er dichterbij en iedereen weet dat ook anderen er om dezelfde reden zijn, namelijk om te rouwen en om de ander te herdenken.

Lees verder