Dankzij een donor heb ik weer een toekomst

Ik werd geboren met een darmafwijking. Ik was net vijf dagen oud toen ik een ingrijpende operatie moest ondergaan. Alleen het grote litteken op mijn buik herinnerde mij eraan dat ik als kind iets ernstigs had meegemaakt. Van mijn ouders begreep ik dat ze echt voor mijn leven hebben gevreesd. Na de operatie herstelde ik heel goed en gelukkig had ik nergens last van. Op mijn zeventiende kreeg ik een blindedarmontsteking, maar ook van deze operatie herstelde ik goed. In 2005 werd ik echter geveld door een aanval van galstenen. De volgende dag werd ik geopereerd. Maar ook na de operatie bleef de pijn. Ik werd nog twee keer geopereerd, maar knapte maar niet op. Twee jaar later werd besloten dat mijn dikke darm volledig verwijderd moest worden.

De middag na de operatie kreeg ik steeds meer pijn. Op de OK bleek dat mijn dunne darm aan het afsterven was. Mijn dunne darm werd ook verwijderd. Eten kon ik nog wel, maar alles kwam er onverteerd weer uit. Ik had een transplantatie nodig om ooit weer voedingsstoffen uit eten te kunnen opnemen en was aangewezen op een donor. Er werd gevreesd voor mijn leven. Voor mijn ouders en mijn toenmalige man was het meer dan afschuwelijk. Ondertussen hadden mijn lever en alvleesklier zo veel te lijden gehad dat ook die te ernstig beschadigd waren. Ik had een driedubbele transplantatie nodig om te overleven…

Vier jaar lang lag ik in het ziekenhuis. Zo nu en dan was ik even thuis, maar ontstekingen of andere complicaties gooiden keer op keer roet in het eten. Er moest iemand overlijden om mij te redden. Dat was heel dubbel: je hoopt op iets wat voor een andere familie verschrikkelijk is. Gelukkig werd ik goed begeleid in dit gedachteproces. Op een avond in juni 2011 kreeg ik hét telefoontje waar ik zo lang op had gewacht. Ik stond perplex. Verpleegkundigen stonden net zo hard mee te huilen. Een halfuur na dat bewuste telefoontje lag ik al in de ambulance op weg naar Leuven. De eerste dagen na de operatie voelde ik me redelijk oké. Wel had ik ontzettend last van hallucinaties. Na een paar dagen knapte ik beetje bij beetje op. Sinds een jaar gaat het beter, maar mijn leven zal nooit meer hetzelfde worden. Alles is anders geworden, maar ik durf oprecht te zeggen dat ik er ook veel moois voor terug heb gekregen.

Foto: Sanne Linssen