Door een uitzending in Afghanistan kreeg ik PTSS

Met veel plezier deed ik mijn werk als onderofficier, operatieassistent chirurgie. Totdat ik op missie naar Afghanistan ging. Daar brokkelde in tien weken tijd alles af waar ik tot dan toe heilig in had geloofd. Tijdens de uitzending had ik het al moeilijk, maar ik bleef overeind. Ik deed mijn werk en telde de dagen af tot ik weer naar huis kon. Maar thuis was ik niet af van Afghanistan, de herinneringen bleven en kregen de overhand. De geluiden, de voortdurende dreiging van raketaanvallen, de geuren, de gehavende lichamen, de verscheurde ledematen, de schotwonden, de gewonde kinderen. Iedere dag werden er zwaargewonden binnengebracht, militairen, maar ook burgers. Sommigen stierven onder onze handen. Ondertussen groeide vanbinnen de twijfel over het nut van onze inspanningen. Was het wel goed deze persoon te redden? Wat voor leven zou deze patiënt tegemoet gaan? Als de afvalzakken vol afgezette ledematen wegbracht, voelde ik me een beul, ik schaamde me voor wat ik gedaan had. Ik werd heen en weer geslingerd tussen emoties en gevoelens van angst, boosheid, machteloosheid en schuld.

Vrijwel direct nadat ik terugkwam uit Afghanistan nam ik ontslag bij defensie. Ik ging werken bij een vroegere collega die een groothandel in medische benodigdheden was begonnen. Ruim zes jaar nadat ik terugkwam, barstte de bom en kwam alle ellende eruit. Ik moest geopereerd worden, gewoon, in Nederland, onder optimale omstandigheden. Toen ik op de operatietafel lag zei de assistent: ‘Zoek jij een mooie droom uit, dan doen wij de rest.’ Die zin bracht me in één klap terug naar Afghanistan. Datzelfde had ik ook altijd gezegd tegen mijn patiënten. Ik wist dat ik hulp moest zoeken. De volgende dag stond er een hulpverlener op de stoep en kon het zwaarste gevecht dat ik ooit heb moeten leveren beginnen. In het begin leken mijn klachten alleen maar te verergeren, maar langzaamaan ging het beter. Ik gebruik nog medicijnen en bezoek nog steeds een maal per maand mijn psycholoog, maar de wanhoop is weg, ik kan weer naar de toekomst kijken. Het delen van mijn verhaal in het boek ‘Operatie Geslaagd’ is letterlijk mijn redding geweest. Twee jaar geleden zei ik dat ik nooit, echt never, ooit nog terug zou gaan naar Afghanistan, maar inmiddels denk ik er wel over terug te gaan. Ik wil terug om te kijken of ik het stuk van mezelf dat ik daar heb achtergelaten, nu eindelijk mee naar huis kan nemen.