Na zes jaar eindelijk gestopt met GHB!

Al vanaf mijn geboorte ben ik een zorgenkindje. Ik had een voedselallergie, waardoor ik alleen maar astronautenvoeding kon eten. Vanaf mijn derde ging het beter, maar ik bleef kwakkelen met mijn gezondheid. Het maakte me kwetsbaar.

Toen ik naar de middelbare school ging had mijn leven een stijgende lijn te pakken totdat mijn ouders verwikkeld raakten in een vechtscheiding. Daar had ik veel last van en ik begon met drinken. Op mijn vijftiende begon ik ook met blowen.

Gelukkig haalde ik mijn mavo- en daarna mijn havodiploma. Op mijn zeventiende ging ik een halfjaar reizen. Mijn zelfvertrouwen nam toe. Ik had zin in de toekomst.

Ik het nieuwe schooljaar startte ik de studie journalistiek in een andere stad. Mijn verkering ging over en de studie viel tegen. Weg was mijn zelfvertrouwen! Wel leerde ik een meisje kennen waarmee het klikte en al snel zochten we een woonruimte.

Haar vriend kwam regelmatig langs en ik merkte dat ze drugs gebruikten. Toen ze me vroegen of ik ook GHB wilde zei ik ja. Het was een onbeschrijfelijk lekkere sensatie. Diezelfde avond nam ik nog een keer. Ik werd ter plekke ziek, maar het heeft me niet af geschrokken om vaker te gebruiken en tenslotte elke dag.

Ik voelde me thuis in het drugswereldje en hield mijn familie op afstand. Uiteindelijk kreeg ik een relatie met de vriend van mijn huisgenoot en ging ik met hem samenwonen. Ik deed mijn studie, hij zijn werk, dus voor de buitenwereld leek alles goed. Dat wij de ochtend begonnen met een zelfgemaakt G’tje hielden we goed verborgen.

De omslag kwam toen we een puppy namen. Ik voelde me verantwoordelijk en kon me niet permitteren om out te gaan. Ik ging steeds minder GHB gebruiken. Tegelijkertijd wandelde ik vaak met mijn moeder en uiteindelijk durfde ik haar te zeggen dat het niet goed ging. Thuisgekomen vroeg ze of wij drugs gebruikten. Ik bekende dat ik al 6 jaar verslaafd was aan GHB.

De dag erna heb ik m’n tas gepakt en ben ik bij mijn moeder thuis cold turkey gestopt met GHB. Uiteraard was dit afschuwelijk en heb ik op willen geven. Maar gelukkig was mijn moeder onverbiddelijk: “Als je nu gaat, als je nu weer gaat gebruiken, geef ik je op.” Ook mijn vader en mijn zus zijn een grote steun voor me geweest.