Gezondheid & Psyche

Ik ben méér dan cerebrale parese!

2 minuten leestijd

Mirjam

Ik ben geboren met cerebrale parese. In de volksmond noemen ze het ‘spastisch’. Ik heb voornamelijk spasmen in mijn rechterarm, -hand en -been, en een klein beetje in mijn linkerbeen. Toch heb ik een heerlijke jeugd gehad. Ik ben niets tekortgekomen en draaide lekker mee in ons gezin. Ik heb me nooit een buitenbeentje gevoeld en ben op school nooit gepest met mijn beperkingen.

Na de lagere school volgde ik de leao en vervolgens kwam ik terecht op een afdeling van de sociale dienst, waar ik licht administratief kantoorwerk deed. Voor mijn gevoel draaide ik lekker mee in de maatschappij, maar helaas werd de afdeling opgedoekt. Toen kwam ik op de sociale werkplaats zelf te werken. Dat brak me ontzettend op. In mijn ogen hoorde ik daar niet thuis. Ik voelde me ineens anders dan anderen. Een akelig gevoel. Ik vroeg me af wat ik verwachtte van het leven. Wie was ik en welke weg wilde ik bewandelen? Een ding wist ik zeker: ik wilde gewaardeerd worden om mijn capaciteiten en niet beoordeeld worden op basis van mijn beperkingen.

Ik besloot mijn leven een andere wending te geven en begon aan een opleiding tot graficus. Daarnaast wilde ik graag meer van de wereld zien. Zo ben ik bijvoorbeeld naar Chili en Cuba geweest. Liften in een rolstoel, zwemmen met dolfijnen… Geweldig!

Ik heb nu een leuke parttimebaan, woon in een mooi huisje en heb veel fijne mensen om me heen. Naast mijn werk doe ik veel vrijwilligerswerk. Dat geeft me veel voldoening. De afgelopen jaren heb ik fysiek wel wat moeten inleveren. Een paar jaar geleden kon ik bijvoorbeeld nog een stukje fietsen, nu ben ik aangewezen op mijn scootmobiel. Ik heb in vier jaar tijd ook vier grote operaties ondergaan: een maagverkleining, een buikwandcorrectie, een liposuctie aan mijn bovenbenen en een beenlift. Ik doe nu aan cardiofitness, aquajoggen en aquagym. Ik ben dol op zwemmen, in het water voel ik me vrij. Er zijn zo veel verhalen en mensen die mij inspireren en die me de moed geven om te blijven vechten en steeds nieuwe dromen te dromen. Wie zonder dromen is, is zonder toekomst. Een leuke man in mijn leven zou welkom zijn. En ik zou ook graag nog meer mooie reizen willen maken. Maar ik ben tevreden met mijn leven en met mezelf. Ik zou niemand anders willen zijn dan de persoon die ik elke dag in de spiegel zie.

Mijn mantra

Heb dromen voor morgen, maar leef vandaag!

Wat ik aan jou wil doorgeven:

  • Je bent pas zielig als je je zielig voelt.
  • Focus niet op iemands beperking, maar kijk naar de persoon als geheel. Mensen zijn immers zo veel méér dan hun beperking!

Wil jij ook jouw verhaal vertellen?

Heb jij ook iets meegemaakt en zou je daarover willen vertellen? Neem dan contact met ons op via onderstaand e-mailadres. Schrijf in je bericht kort wat je hebt meegemaakt en wat je mee wilt geven aan anderen. Wij nemen daarna zo snel mogelijk contact met je op.

contact@echtverhaal.online

Meer verhalen over dit thema?

#VeiligVerkeer

Iedereen kent ze wel: kruizen, stenen en andere herdenkingsplaatsen aan de kant van de weg. Deze bermmonumenten geven aan dat er op die plaats iemand is gestorven. Bermmonumenten zijn voor nabestaanden vaak een belangrijke plek om naar terug te gaan.

Op de plaats waar iemand is gestorven is het vaak gemakkelijker om over de dood van de geliefde te praten. Het is er dichterbij en iedereen weet dat ook anderen er om dezelfde reden zijn, namelijk om te rouwen en om de ander te herdenken.

Lees verder