Ik heb borstkanker

Ik onderzocht mijn borsten eigenlijk nooit, maar ik dacht al een tijdje ‘het lijkt wel of er iets zit’. Toen ik mijn borst omhooghield zag ik een kuiltje. Dat hele weekend heb ik zitten voelen. Op het toilet, onder de douche, op de bank. Overdag kon ik het nog wel relativeren, maar ’s nachts dacht ik: wat erg… Ik voelde gewoon dat het niet goed was. Op maandag ben ik meteen naar de dokter gegaan. Die vertrouwde het niet en voor ik het wist kreeg ik allerlei onderzoeken. Ik bleek drie verdachte plekken in mijn borst te hebben. Op het moment dat de arts dat zei, was ik helemaal lamgeslagen. Ik heb geen traan gelaten, omdat ik het gevoel had dat het niet over mij ging. 

Ik vond het het moeilijkst om tegen mijn moeder te vertellen. Mijn vader is lang geleden overleden en ik was bang dat mijn moeder helemaal stuk zou zijn van dit bericht. Maar ik kan niet anders zeggen dan dat ik heel veel steun van haar heb gehad. Net als van mijn lieve vriendinnen en lotgenoten trouwens. Daar ben ik zó dankbaar voor. Omdat er drie plekken zaten, werd er meteen over een borstamputatie gesproken. Mijn poortwachtklier moest weggehaald worden om te kijken of er uitzaaiingen waren. Er zaten een paar verkeerde cellen. De arts gaf wel een goede prognose, maar ik hoorde alleen maar dat er toch een paar cellen zaten. Ik zat in een rollercoaster van gevoelens.

Mijn rechterborst werd afgezet en daar kon ik helemaal niet mee omgaan. Ik was niet plat, er zat zelfs een kuil! Dat vond ik heel naar. Het heeft echt heel lang geduurd voor ik naar mezelf durfde te kijken in de spiegel. Na de operatie volgde chemotherapie. Dat was ontzettend zwaar. Ik heb tijdens die kuur ook weleens gedacht: ‘als ik niet meer wakker word, is het ook goed.’ Toch ben ik over het algemeen positief gebleven. Ik ben nu oncologisch stabiel en voel me beter dan ooit. Ik heb veel dierbare lotgenoten en met een paar ben ik echt bevriend geraakt. Naast het verdriet dat we delen als een van ons een slecht bericht krijgt of we iemand verliezen in onze groep, lachen we onderling ook heel wat af. Dat heb ik ook nodig. Je hebt tenslotte geen invloed op wat er gebeurt in je leven, maar je kunt er wel zelf voor kiezen hoe je ermee omgaat.