Ik heb de ziekte van Lyme

Rond mijn elfde kreeg ik de ziekte van Pfeiffer en was ik vaak moe. De klachten kwamen steeds weer terug. Toch heb ik mijn vwo in zes jaar afgerond. Ik ging naar de universiteit en op kamers en werkte hard aan mijn toekomst. Het ging me goed af, hoewel ik merkte dat ik niet zo goed kon meekomen met mijn leeftijdsgenoten. Helaas werden mijn klachten erger. Beetje bij beetje leverde ik van alles in. Uiteindelijk moest ik stoppen met mijn studie en weer thuis gaan wonen. Een duidelijke oorzaak voor mijn klachten was niet te vinden. Er werd altijd gezegd dat ik het chronischevermoeidheidssyndroom had. Pas een halfjaar geleden werd lyme bij me ontdekt. De klachten zijn heel divers, net als de mogelijke behandelingen. Via mijn huisarts kwam ik bij een behandelcentrum terecht waar ze gespecialiseerd zijn in lyme. Daar hebben ze door middel van een speciale behandeling mijn lichaam weer in balans gebracht, mijn immuunsysteem versterkt en de lyme aangepakt.

Tijdens de behandeling gebeurde er iets angstaanjagends: ik voelde me niet goed en binnen een paar minuten kon ik niks meer. Ik kon niet meer bewegen en niet meer praten, terwijl ik me wel van alles bewust was. Ik dacht: ga ik nu dood? Na een paar uur kwam mijn gevoel gelukkig langzaam weer terug. Het bleek een Herxheimer-reactie te zijn. Dat ontstaat doordat je lijf hard aan het vechten is tegen de lyme en er daardoor te veel afvalstoffen ineens in je lichaam terechtkomen. Er is een periode geweest dat ik ze heel vaak had. Het blijft het eng. Door lyme ben ik anders naar het leven gaan kijken. Ik leef nu bij de dag. Het is altijd afwachten of ik een goede of een slechte dag heb. Als ik met vrienden afspreek, dan doen we dat niet in een drukke kroeg, maar gewoon bij mij thuis. Nadat ik noodgedwongen met mijn studie was gestopt, ben ik gaan bloggen over alles wat ik meemaak.

Ik kamp met veel pijn - zenuwpijn en hoofdpijn. De zenuwpijn is het ergst. Natuurlijk heb ik af en toe mijn baalmomenten en dat mag ook best, vind ik. Maar ik probeer kracht te halen uit alles wat ik wel kan. Vergeleken met een halfjaar geleden gaat het nu wel beter. Het voelt als drie stappen vooruit en twee achteruit. Maar dat is toch nog altijd één stap winst!