Ik kreeg een kraambedpsychose

Drie maanden nadat mijn jongste zoontje Zen geboren was, kreeg ik een psychose. Het begon met een aantal loonstrookjes van collega’s. Er leken rekenfouten te zijn gemaakt. Ik was personeelsafgevaardigde en besloot het voor hen te bekijken. Ik ontdekte de grootste fraudezaak uit de onderwijsgeschiedenis. Dacht ik. Urenlang zat ik te rekenen en te puzzelen, meestal diep in de nacht. Weinig slapen is een van de symptomen van een psychose, maar dat wist ik toen nog niet. Samen met de complottheorieën die zich in mijn hoofd ontwikkelden, kwamen ook de hallucinaties. Ik zag dingen die er niet waren en ik raakte in paniek. Het moment dat ik mijn man Jan belde en hem zei dat ik de straat niet op durfde omdat ik dacht dat het ministerie van onderwijs mij en de kinderen wilde vermoorden, was voor hem reden om me te vragen doktershulp in te roepen. Maar hij kon me totaal niet volgen, voelde zich bedreigd door mij en belde de politie.

De agenten lieten een ambulance komen en mensen in witte pakken dwongen me de ziekenwagen in. De nacht van mijn opname was een van de ergste van mijn leven. In het ziekenhuis werden Jan en de kinderen direct van me weggehouden en dat maakte me razend. Er kwam een verpleegster met een injectiespuit naar me toe en daarvan raakte ik nog meer overstuur. Ik werd wakker in de isoleercel, waar ik vastgebonden lag met riemen. Ik was intens wanhopig en verdrietig. Uiteindelijk stapte er een vrouw mijn cel binnen. ‘U bent in het psychiatrisch ziekenhuis in Zovegem.’ Psychiatrisch ziekenhuis? Ik was toch niet gek? Drie dagen lang zat ik in de isoleercel. Pas na een week werd me verteld dat ik een psychose had. Jan mocht me gelukkig even bezoeken. Wat miste ik hem. Hij heeft me nooit laten vallen en altijd gesteund.

Ik ben twee keer gedwongen opgenomen, want na de eerste keer kwam de psychose terug. Mijn stem werd niet gehoord, mijn woorden niet serieus genomen en mijn kind werd bij me weggehouden. En dat vind ik een van de ergste dingen die ze me aan konden doen. Toen ik eindelijk weer thuis was, had ik verwacht euforisch te zijn, maar dat was ik niet. Ik bleef het liefste de hele dag in bed. Ik bezocht een trauma-psycholoog en vond eindelijk een goede psychiater. Heel langzaam, met kleine stapjes, hervond ik mezelf. 

Foto: iStock