Ik moest leren leven met hersenletsel

Mijn leven liep op rolletjes. Mijn man Jelle en ik vormden samen met onze drie kinderen een geweldig gezin. Daarnaast had ik een ontzettend leuke baan als wijkverpleegkundige en een druk sociaal leven. Maar op een avond ging ik tijdens het hardlopen onderuit. Zomaar ineens ging het licht uit. Ik werd onderzocht en bleek een hersenvliesontsteking te hebben. Na een aantal dagen in het ziekenhuis ging ik met een lading medicijnen naar huis. Ik dacht: even uitzieken en dan weer lekker verder met mijn comfortabele leventje.

De gevolgen van een hersenvliesontsteking ontdekte ik toen ik ruim een maand later weer aan het werk ging. Ik kon niets meer onthouden. Zo vergat ik bijvoorbeeld steeds hoeveel insuline ik een patiënt moest toedienen. Ook thuis ging het steeds vaker mis. Koken lukte me niet meer. Ik vergat mijn sleutels. En wat was ik móé! Ik herkende mezelf gewoon niet meer.

Na onderzoek bleek dat ik ernstig hersenletsel had opgelopen, zogenaamd niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Gelukkig werden we goed opgevangen. Al gauw begon ik met cognitieve therapie en bezocht ik een psycholoog en het maatschappelijk werk. Ik leerde mijn dagen te plannen op een planbord. Alles wat ik deed, kostte me enorm veel tijd. Het was een zware combinatie, revalideren en daarnaast de zorg voor mijn huis en mijn gezin. Op dat moment werkte ik ook nog, maar het was niet langer verantwoord dat ik de wijk in ging. Er werd een re-integratieplan opgesteld, maar na een jaar werd ik arbeidsongeschikt verklaard. Kapot was ik daarvan. Waarom ik?

Mijn hersenen hebben een klap gehad. Dat is nu eenmaal zo en daar is niets meer aan te doen. Het leven gaat door. Ook al heb ik chronische hoofdpijn en vang ik alle prikkels uit mijn omgeving op. Mijn tijdsbesef is verdwenen: het verschil tussen een minuut en een halfuur is voor mij niet voelbaar. Plannen gaat niet meer. Ik kan me heel slecht concentreren en mijn kortetermijngeheugen is beroerd. Mijn energiepeil is laag en mijn reactievermogen ernstig vertraagd. Er zijn echter ook nog zo veel redenen om het leven positief te bekijken. Ik heb drie geweldige kinderen en een heel lieve man. Als gezin zijn we nu hechter dan ooit. Dat is heel waardevol. Ik geniet van mijn vrijheid, want ik kan gaan en staan waar ik wil. Ik ben graag creatief bezig en ons huis heeft een flinke metamorfose ondergaan. Ja, voor mij is het glas nog steeds halfvol!