Ik overleefde een vliegtuigcrash

Op een zonnige maandagavond, op 15 juli 1996, stort om twee minuten over zes een Belgisch Hercules-transportvliegtuig neer op Vliegbasis Eindhoven. Als de grootscheepse hulpactie door een gebrekkige communicatie vertraagd op gang komt, is het voor vierendertig inzittenden al te laat. Slechts zeven mensen, waaronder ik, overleefden de brandende hel. Van het ongeluk zelf herinner ik me niets. Stukje bij beetje werd mij verteld wat er was gebeurd en wie er waren omgekomen. Zowel mijn ex-vriend als mijn toenmalige liefde hadden de ramp niet overleefd. Op dat moment had ik daar niet eens veel emotie bij. Ik was vooral bezig met overleven.

Het was mijn grote droom om professioneel muzikant te worden en daar had ik alles voor over. Toen ik in het laatste jaar van mijn studie aan het Conservatorium zat, werden er mensen gezocht voor een nieuw op te richten beroepsorkest van de Koninklijke Landmacht. De eerste officiële reis van onze kapel voerde ons naar Bosnië. We musiceerden nog een paar keer in Duitsland en vlogen vervolgens naar Italië voor onze volgende muzikale missie. De stemming zat er goed in toen we direct na de uitvoering in het vliegtuig stapten. Iedereen was vrolijk. Eenmaal terug in Nederland zou de vakantie beginnen! Wat er daarna gebeurde, is één grote blinde vlek in mijn geheugen. Vlak voor de landing in Eindhoven stortte het vliegtuig neer. Zwaargewond werd ik uit het wrak gehaald. Gezien de ernst van mijn brandwonden werd ik nog weken in slaap gehouden. Mijn longen zijn beschadigd en door het zuurstoftekort heb ik een hersenbeschadiging opgelopen. Ik was niet eens zozeer verdrietig, maar vooral boos en gefrustreerd.

Simpele dingen als eten en drinken lukten me nauwelijks. Woordje voor woordje leerde ik weer praten. Ik heb me regelmatig afgevraagd of ik niet beter dood had kunnen zijn. Hoe zou ik hieruit komen en had mijn leven dan nog wel zin? Alles was me afgepakt. Mijn lijf, mijn vriend, het saxofoon spelen. De ramp was groot in het nieuws geweest en heel Nederland leefde met me mee. Hartverwarmend. Dat gaf me de kracht om mijn negatieve gevoelens opzij te zetten en door te gaan. Toen ik na drie jaar uit het revalidatiecentrum kwam, besefte ik pas echt hoezeer mijn leven was veranderd. Ik heb een slecht evenwicht, praat wat moeilijker en mijn kortetermijngeheugen is niet optimaal. Maar ik focus me zo veel mogelijk op wat ik wel weer kan.