Ik verloor mijn man aan leukemie

Niet lang na onze eerste ontmoeting, was Dennis steeds vaker misselijk. Toen de klachten aanhielden, liet hij toch maar eens bloedprikken. De bloedwaarden waren dusdanig afwijkend dat we amper een week later in het ziekenhuis zaten. Aan de hand van een beenmergpunctie werd er acute leukemie vastgesteld. Dat kwam wel even binnen. De artsen waren duidelijk: er was een reële kans dat Dennis hieraan zou overlijden. En toch zaten we na de eerste schrik redelijk snel in de praktische modus. Strijdbaar en positief. Omdat je door chemo onvruchtbaar kunt worden, hadden we Dennis zijn sperma veiliggesteld in een spermabank. Een dag later startte de chemo. Daar werd Dennis erg ziek van. Bang was hij niet. Eerder verdrietig. Net als ik.

Na de chemokuren zou alleen een stamceltransplantatie kunnen zorgen voor eventuele genezing. Zijn eigen broers kwamen niet in aanmerking als donor. Wat een domper! Voordat Dennis werd ontslagen uit het ziekenhuis, drukte de arts ons op het hart om niets uit te stellen. Hij doelde op onze trouwplannen. Dankzij de fantastische medewerking van alle betrokken bedrijven, was alles binnen een week geregeld. De volgende dag kregen we slecht nieuws: er was geen donor gevonden. Dennis kreeg lichte chemo, zodat zijn laatste levensfase, een klein halfjaar, nog enige kwaliteit zou hebben. We spraken over onze kinderwens. Alle ethische aspecten werden besproken met een psycholoog van het ziekenhuis en we besloten niet langer te wachten. Ik mocht meteen het ICSI-traject in en na de eerste poging was het meteen raak: ik was zwanger!

Ondertussen mocht Dennis voor een alternatieve behandeling naar Duitsland. De stamcellen van zijn vader zouden extra bewerkt worden en vervolgens getransplanteerd worden bij Dennis. De behandeling sloeg aan: Dennis was leukemie-vrij! Maar het noodlot sloeg opnieuw toe. De leukemie kwam terug. Ik ging kapot van verdriet. Wonder boven wonder knapte Dennis op. Op 9 mei 2016 was het zover: terwijl Dennis mijn hand vasthield, kwam ons dochtertje Robin ter wereld. Een onbeschrijflijk mooi moment. Als we een tweede kind wilden dan moest het nu gebeuren. Ik was weer bij de eerste poging zwanger. De klap was groot toen bleek dat Dennis’ bloedwaarden verslechterd waren. Ik was vierendertig weken zwanger. Op de een of andere manier voelden we dat dit het begin van het einde was. Na een dappere strijd is hij kort daarna overleden. Het is vreselijk om zonder hem verder te moeten gaan en het verdriet is groot, maar het is de dankbaarheid die overheerst.