Gezondheid & Psyche

Ik vond steun in een inloophuis voor kankerpatiënten

2 minuten leestijd

Bianca

Toen mijn man Djin en ik te horen kregen dat ik borstkanker had, stortte onze wereld even helemaal in. De tumor werd operatief verwijderd en er waren geen uitzaaiingen, maar ik moest nog wel chemo ondergaan. Meteen al de eerste keer werd ik zo verschrikkelijk ziek… Djin nam zorgverlof op, want ik kon vrijwel niets. We moesten het onze - toen nog heel jonge - kinderen Xem en Sage vertellen. Ons complete gezinsleven stond op zijn kop.

Toen kwam de volgende klap. Ik bleek het syndroom van Li-Fraumeni te hebben: een zeldzame, erfelijke aandoening, waarbij je zeer gevoelig bent voor het krijgen van kwaadaardige tumoren. Dat het ook overdraagbaar was op Xem en Sage, maakte het nog heftiger. Ik onderging een dubbele preventieve borstamputatie en een reconstructie.

Daarna wilde ik mijn ziekte graag achter me laten, maar zo werkt het niet. Het hoort bij je, je kunt het niet afsluiten. En dan was het bij mij ook nog eens erfelijk. Vóór mijn eerste chemokuur was ik al eens naar een voorlichtingsavond van een inloophuis geweest. Op advies van mijn huisarts besloot ik er nog een keer heen te gaan. Ik ontmoette er mensen bij wie ik herkenning vond en ging er vaker naartoe. Ik stelde me meer en meer open en zo ontstonden vriendschappen met lotgenoten. We delen vreugde én verdriet. We hebben ook mensen verloren.

De lijfspreuk van het inloophuis is: ‘Door kanker bewust leven.’ Dat ben ik ook echt gaan doen, dat heb ik daar geleerd. Via het inloophuis heb ik zelfs meegedaan aan een echte modeshow voor en door vrouwen met borstkanker. Na afloop was ik zo trots op mezelf en mijn lichaam. Ik ben nu zelfverzekerder dan vóór mijn ziekte. Ik sta totaal anders in het leven.

Ik heb ook veel gehad aan de vrijwilligers in het inloophuis. Bij hen kon ik ongegeneerd mijn hart uitstorten. Sinds vorig jaar ben ik zelf gastvrouw. Ik heb een basistraining gevolgd en sta nu ook aan de andere kant. Het voelt heel fijn om er op deze manier deel van uit te maken. Het inloophuis verrijkt en verdiept mijn leven. Er is regelmatig een kidsclub, waar Xem en Sage graag komen. Ze spelen en knutselen en ondertussen is er de mogelijkheid om te praten. Ook vanwege de erfelijkheidsfactor zullen we naar het ziekenhuis moeten blijven gaan. Het is een deel van ons leven, of we nou willen of niet. Maar ik ben trots op hoe wij het als gezin hebben opgepakt!

Mijn mantra

Leef het leven bewust

Wat ik aan jou wil doorgeven:

  • Het is waar: kanker heb je niet alleen. De impact op je gezin en je dierbaren is ook enorm.
  • Borstkanker hoeft je vrouwelijkheid niet aan te tasten!
  • Er is vast een inloophuis bij jou in de buurt. Kijk maar eens op de website van IPSO.

Wil jij ook jouw verhaal vertellen?

Heb jij ook iets meegemaakt en zou je daarover willen vertellen? Neem dan contact met ons op via onderstaand e-mailadres. Schrijf in je bericht kort wat je hebt meegemaakt en wat je mee wilt geven aan anderen. Wij nemen daarna zo snel mogelijk contact met je op.

contact@echtverhaal.online

Meer verhalen over dit thema?

#VeiligVerkeer

Iedereen kent ze wel: kruizen, stenen en andere herdenkingsplaatsen aan de kant van de weg. Deze bermmonumenten geven aan dat er op die plaats iemand is gestorven. Bermmonumenten zijn voor nabestaanden vaak een belangrijke plek om naar terug te gaan.

Op de plaats waar iemand is gestorven is het vaak gemakkelijker om over de dood van de geliefde te praten. Het is er dichterbij en iedereen weet dat ook anderen er om dezelfde reden zijn, namelijk om te rouwen en om de ander te herdenken.

Lees verder