Ik vond steun in een inloophuis voor kankerpatiënten

Toen mijn man Djin en ik te horen kregen dat ik borstkanker had, stortte onze wereld even helemaal in. De tumor werd operatief verwijderd en er waren geen uitzaaiingen, maar ik moest nog wel chemo ondergaan. Meteen al de eerste keer werd ik zo verschrikkelijk ziek… Djin nam zorgverlof op, want ik kon vrijwel niets. We moesten het onze - toen nog heel jonge - kinderen Xem en Sage vertellen. Ons complete gezinsleven stond op zijn kop.

Toen kwam de volgende klap. Ik bleek het syndroom van Li-Fraumeni te hebben: een zeldzame, erfelijke aandoening, waarbij je zeer gevoelig bent voor het krijgen van kwaadaardige tumoren. Dat het ook overdraagbaar was op Xem en Sage, maakte het nog heftiger. Ik onderging een dubbele preventieve borstamputatie en een reconstructie.

Daarna wilde ik mijn ziekte graag achter me laten, maar zo werkt het niet. Het hoort bij je, je kunt het niet afsluiten. En dan was het bij mij ook nog eens erfelijk. Vóór mijn eerste chemokuur was ik al eens naar een voorlichtingsavond van een inloophuis geweest. Op advies van mijn huisarts besloot ik er nog een keer heen te gaan. Ik ontmoette er mensen bij wie ik herkenning vond en ging er vaker naartoe. Ik stelde me meer en meer open en zo ontstonden vriendschappen met lotgenoten. We delen vreugde én verdriet. We hebben ook mensen verloren.

De lijfspreuk van het inloophuis is: ‘Door kanker bewust leven.’ Dat ben ik ook echt gaan doen, dat heb ik daar geleerd. Via het inloophuis heb ik zelfs meegedaan aan een echte modeshow voor en door vrouwen met borstkanker. Na afloop was ik zo trots op mezelf en mijn lichaam. Ik ben nu zelfverzekerder dan vóór mijn ziekte. Ik sta totaal anders in het leven.

Ik heb ook veel gehad aan de vrijwilligers in het inloophuis. Bij hen kon ik ongegeneerd mijn hart uitstorten. Sinds vorig jaar ben ik zelf gastvrouw. Ik heb een basistraining gevolgd en sta nu ook aan de andere kant. Het voelt heel fijn om er op deze manier deel van uit te maken. Het inloophuis verrijkt en verdiept mijn leven. Er is regelmatig een kidsclub, waar Xem en Sage graag komen. Ze spelen en knutselen en ondertussen is er de mogelijkheid om te praten. Ook vanwege de erfelijkheidsfactor zullen we naar het ziekenhuis moeten blijven gaan. Het is een deel van ons leven, of we nou willen of niet. Maar ik ben trots op hoe wij het als gezin hebben opgepakt!