Ik zat twee jaar in de gevangenis

Ik heb geen makkelijke jeugd gehad. Mijn vader verliet ons gezin toen ik nog maar één jaar oud was en mijn moeder was nooit thuis. Toen ik elf was, werden we naar een pleeggezin gebracht. Mijn broer voelde zich daar meteen thuis, ik niet. Daarom begon ik me af te zetten. Een jaar later - ik zat net in de brugklas - werd ik uit het gezin geplaatst. Ik moest naar een tehuis in Eindhoven en voelde me ontzettend alleen. Mijn broer was altijd de enige zekerheid in mijn leven geweest, en nu was ik hem ook kwijt.

In het tehuis leerde ik Nina kennen. Ik was meteen onder de indruk van haar. Ze durfde op te vallen en had schijt aan de wereld. We raakten bevriend en haalden het slechtste in elkaar naar boven. We gingen samen naar winkels en stalen zo veel we konden. Gewoon voor de kick. Voor een groep jongens uit de buurt stalen we alcohol zodat we met hen konden ‘chillen’. Voor het eerst in mijn leven had ik het gevoel dat ik ergens bij hoorde. We hingen hele dagen rond op straat. Een paar weken na mijn achttiende verjaardag kreeg ik de eerste aantekening op mijn strafblad. Ik had voor honderden euro’s aan kleding proberen te jatten bij een grote winkelketen. Na mijn taakstraf plande ik samen met twee van mijn zogenaamde vrienden een overval. Een van die vrienden was ervan overtuigd dat zijn baas veel cash in huis had. We achtervolgden hem na sluitingstijd. Ik hoefde alleen maar de wacht te houden en de auto te bewaken. Maar de horeca-eigenaar protesteerde en een van mijn vrienden stak uit paniek de man neer. Zonder buit zijn we gevlucht. Voor het eerst wist ik dat ik een grens had overschreden. We werden opgepakt en niet veel later werd ik veroordeeld tot een gevangenisstraf van twee jaar. In de cel werd ik gedwongen om na te denken over mezelf. Ik móést een ander mens worden.

Inmiddels heb ik mijn leven weer op de rit. Ik kreeg de kans om aan de slag te gaan bij een groot postorderbedrijf. Simpel werk in een fabriek, maar ik verdien nu geld! Wat ben ik trots. Ik heb een tweede kans gekregen. Niemand op mijn werk weet van mijn verleden en dat wil ik graag zo houden. Niet omdat ik me ervoor schaam, maar ik kijk liever niet terug.

Foto: iStock