Ja, ik had een depressie!

Ik was 16 toen mijn oom als gevolg van zijn depressies zelfmoord had gepleegd. Toen ik zwanger was van mijn zoontje had mijn vader zijn eerste depressie. Maar ik had niet gedacht dat ík ooit een depressie zou krijgen.

Mijn depressie had een heel lange aanloop. Het begon met heel veel stress. Zo veel dat ik alleen nog kon huilen. Na een tijdje leek ik uitgehuild, maar het ging niet beter. Werken, voor mijn kind zorgen, de dagelijkse dingen doen - het kostte me allemaal steeds meer moeite. Mijn omgeving, beelden, indrukken en geluiden kwamen zo anders binnen, dat ik ze niet meer begreep. Dat was heel beangstigend. Ik snapte niet wat er met me aan de hand was. Ook kreeg ik paniekaanvallen.

Achteraf waren dit allemaal signalen van die naderende depressie, maar ik herkende ze niet. Of misschien negeerde ik ze. Want ik een depressie? Ik hield toch van het leven?

Uiteindelijk belandde in een ernstige klinische depressie. Het liefst wilde ik gewoon ophouden te bestaan. Dat leek me beter. Nadat hulp van de huisarts en de psycholoog had gefaald en ik doorverwezen was naar een psychiater kwam ik gedwongen in een psychiatrische kliniek terecht. Vreselijk was dat.

Het ergste was dat ik niet voor mijn kind kon zorgen. En pijnlijk. Het is erg om te zeggen, maar in het diepst van mijn depressie kon eigenlijk niets me meer iets schelen. Zelfs mijn kind niet. Ik wilde eigenlijk alleen maar… dood. Er niet meer zijn.

Ruim een halfjaar heb ik door mijn depressie geen moeder kunnen zijn voor mijn kind. Hij maakte tekeningen voor me, schreef met krijt op een bordje dat ‘ie van me houdt. Op een dag gaf hij me zo’n kunstwaxinelichtje en zei: ‘Als je bang bent in het donker in het ziekenhuis, moet je dit lichtje aandoen. Ik heb er ook een en die doe ik dan ook aan. Ik voelde me als moeder compleet mislukt en kon alleen maar huilen.

Heel langzaam begon er iets te veranderen. Toen wilde ik ook ze snel mogelijk naar huis. Het moment dat ik, na langer dan een halfjaar weg te zijn geweest, de sleutel weer in het slot van mijn eigen voordeur stak, was onbeschrijflijk.

Ik realiseer me dat ik heel veel geluk heb gehad. Ik ben ontzettend ziek geweest, maar ben eruit gekomen. Voor hetzelfde geld was het heel anders afgelopen. Mijn nichtje was zeven toen ze haar vader verloor. De geschiedenis had zich kunnen herhalen. Goddank is dat niet gebeurd.

Foto: iStock