Gezondheid & Psyche
Leukemie? Ik?
1 minuten leestijd
Posted on August 23, 2018
Voordat ik ziek werd had ik een leuk en relaxed leven. Ik woonde samen met Edwin en had een leuke baan. Maar vanaf 2012 moest ik me steeds vaker ziekmelden. Ik was extreem moe en vatbaar voor ieder virusje. Uiteindelijk stuurde de huisarts me door en kwam de internist met een verpletterende uitslag: leukemie. Ik viel stil. Omdat ik geen reactie gaf, zei de internist: ‘Je mag slaan, schoppen, vloeken, gillen…’ Dat heb ik toen gedaan, ik gooide alle eerste emoties eruit.
Die eerste dagen wist ik niet wat ik moest doen. Als je thuiszit, ga je piekeren. Dat ik bloedkanker zou hebben, dat had ik nooit verwacht. Ik had geen flauw idee wat me te wachten stond. Ik kreeg medicijnen maar na verloop van tijd werkten die niet meer. Zonder stamceltransplantatie zou ik het niet gaan redden. Het beste is om stamcellen te krijgen van familie, maar mijn broer en zus bleken geen geschikte donoren. Er werd verder gezocht, maar de kans dat een willekeurige patiënt met een willekeurige donor matcht, is 1 op 50.000. Uiteindelijk vonden de artsen in de Navelstrengbloedbank twee geschikte navelstrengen. Uit dat bloed kunnen ook stamcellen worden verkregen voor transplantatie.
Voor de behandeling moest ik zes weken in quarantaine. Het bezoek moest voor binnenkomst een mondkapje op en de handen ontsmetten. Even de gang oplopen voelde voor mij al als een uitstapje. Ik kreeg chemo en bestraling en Edwin heeft me daarna kaalgeschoren. Ik was klaar voor de stamceltransplantatie!
Maar na de behandeling reageerde ik niet goed op de medicijnen tegen afstoting. Met spoed moest ik naar de intensive care, waar ik in coma werd gehouden. Op een ochtend werd Edwin wakker gebeld met de boodschap dat hij snel naar het ziekenhuis moest komen om afscheid van me te nemen. Het was kantje boord. De hele familie is toen bij me geweest, maar ik heb dat niet bewust meegemaakt. Gelukkig heb ik het toch gered. Ruim acht weken heb ik in het ziekenhuis gelegen, waarvan twee op de intensive care. Soms groeien mensen in zo’n situatie uit elkaar, maar Edwin en ik zijn juist dichter bij elkaar gekomen. We waren sámen ziek. Uiteindelijk is de stamceltransplantatie mijn redding geweest en daar ben ik erg dankbaar voor. Of ik bang ben om weer ziek te worden? Ach, er kan altijd wat misgaan. Ik geniet van het leven, nog meer dan voorheen!