Mijn dochter had tinnitus en koos voor euthanasie

Bij Gaby werd de aandoening waarschijnlijk veroorzaakt door een bomaanslag in Jemen, waar ze destijds samen met haar man enige tijd verbleef. Wat ook meegespeeld kan hebben is de intense blootstelling aan muziek, Gaby zat op het conservatorium in Amsterdam en speelde klarinet. In 2000 ontstond er een piep in haar hoofd, plotseling was het geluid er en het ging niet meer weg. Pas in 2003 ging Gaby met haar klacht naar de huisarts. ’Het gaat wel over en anders moet je er maar mee leren leven,’ zei de arts. Maar de piep ging niet weg, integendeel, het geluid werd steeds heftiger. Uit de testen bleek dat Gaby een lichte gehoorschade had. Behalve een piep ontstond er later ook een bromgeluid in haar hoofd. Ze probeerde alle mogelijke therapieën uit, kreeg vitamines voorgeschreven en volgde speciale diëten, maar het mocht allemaal niet baten.

Drie jaar later was de piep in Gaby’s hoofd veranderd in een constante, voortdurende herrie die haar leven volledig ontregeld had. 24 uur per dag onderging ze de gruwelijke pijn van het allesomvattende geluid. Je wilt als moeder zo graag iets voor je kind doen, maar ik kon niets. In het begin dacht ik nog dat Gaby zou genezen of minstens wel iets zou vinden of krijgen dat het leefbaar zou maken voor haar, maar gaandeweg zag ik haar wegglijden. Ik herinner me dat ik dacht: het kan toch niet nog harder, nog erger worden? Maar het werd wel erger, de martelende pijn nam het kleine beetje leven dat ze nog had toch nog verder over. Dat was het moment dat tot me doordrong dat er geen genezing meer mogelijk was voor Gaby. Werken lukte haar niet meer, het contact met anderen werd tot een minimum beperkt, haar kinderen opvoeden en in huis hebben ging niet meer. Ze kon het niet meer aan, en besloot haar leven te beëindigen. Ze zocht en vond hulp en steun bij de Levenseindekliniek in Den Haag. Haar eigen arts wilde niet meewerken aan euthanasie. Als het verdriet me weer overviel, zei ze tegen me: ’mam, het gaat om mij, niet om jou’. En hoe vreselijk dat ook was, ze had gelijk. Ik wilde het beste voor mijn kind en dat betekende dat ik haar los moest laten. Stapje voor stapje groeide ik mee naar haar einde en kon ik de draad met haar loslaten. 

Foto: Uitgeverij Lucht