Mijn dochter overleed vlak na de geboorte

Mijn eerste zwangerschap verliep prima, maar toen ik zesentwintig weken zwanger was, kreeg ik ’s nachts hevige buikpijn. De verloskundige dacht dat ik buikgriep had en dat het vanzelf wel zou overgaan. Maar een paar uur later lag ik krom van de pijn. Om vier uur ’s nachts ging ik naar de wc. Voor ik begreep wat er aan de hand was, beviel ik van haar terwijl ik op de wc zat. Trillend en bevend keek ik toe hoe hij onze dochter uit de wc-pot pakte. Maar ze leefde wel, want ze ademde zachtjes en deed haar oogjes even open. Pas in het ziekenhuis werd duidelijk dat ze niets meer voor onze dochter konden doen. Ze was veel te vroeg geboren en overleed na drie uur.

We wilden allebei maar één ding: zo snel mogelijk opnieuw zwanger worden. Een paar weken later hadden we opnieuw geweldig nieuws: ik was weer zwanger! En deze keer ging het gelukkig niet fout. Ik beviel van een gezonde dochter, Tara. Wat mij betreft was ons gezinsleven volmaakt. Maar bij Maurits bleef het kriebelen: hij wilde heel graag een derde kind. Dat zag ik niet zitten. Uiteindelijk duurde het jaren voor het bij mij ook weer begon te kriebelen. Drie weken na onze bruiloft kwamen we erachter dat ik in verwachting was. We konden ons geluk niet op! Toen ik bijna zesentwintig weken zwanger was, en de datum waarop we Tess hadden verloren dus dichtbij kwam, voelde ik me erg onrustig. Diep in mijn hart wist ik dat er iets ergs ging gebeuren.

De volgende ochtend kreeg ik vreselijke buikpijn. Mijn moeder belde meteen 112 en legde in een paar zinnen uit dat ik eerder een te vroeg geboren kind had gehad. Toen ik in het ziekenhuis lag, werd Maurits ingelicht, die op dat moment aan het werk was. Ik had een blindedarmontsteking en moest zo snel mogelijk geopereerd worden. De arts kon niet garanderen dat ons kindje dit zou overleven, maar een operatie was onvermijdelijk. Nog voor ik goed en wel was bijgekomen op de uitslaapkamer, voelde ik al dat ik nog zwanger was. De dagen daarna ging het opnieuw mis en ik moest nog twee keer geopereerd worden.  Mijn lijf kreeg ongelooflijk veel te verduren, maar ons kindje bleef ondanks alles rustig zitten. Twee maanden later beviel ik van een gezonde zoon, Thomas. Intussen zijn we alweer bijna een jaar verder en het gaat goed met ons allemaal.

Foto: Sanneke Fisser Fotografie