Ik verloor mijn hartsvriendin

Ik was een schipperskind van hardwerkende en strenge ouders. Toen ik zeven was - schipperskinderen kennen een afwijkende leerplicht - moest ik van boord en naar een basisschool aan wal. De eerste drie jaar woonde ik doordeweeks in een internaat, maar daar bleek ik niet te gedijen. Mijn ouders besloten me in een gastgezin te plaatsen en zo werd Anja mijn ‘zusje’. Ze was twee jaar jonger dan ik, maar vrijwel onmiddellijk werden we vriendinnen. De meeste weekenden was ik bij mijn ouders op het schip. Soms ging Anja een weekendje mee, wat ze een wonderbaarlijke ervaring vond. We knutselden veel aan boord. Anja bleek fantastisch te kunnen schilderen en ze nam haar nieuwe hobby bloedserieus. Het was geen verrassing dat Anja jaren later naar de Kunstacademie ging. Ik was intussen tweedejaars Duits in dezelfde stad en we wisten niet hoe gauw we een plek moesten vinden waar we samen op kamers konden wonen. We waren toen een jaar of twee niet meer dag en nacht samen geweest en dat vonden we meer dan genoeg. Hartsvriendinnen waren we.

De onheilstijding, uitgezaaide borstkanker, kwam onverwacht, maar we hadden gelukkig nog tijd van leven om afscheid te nemen. We waren 36 en 38, beiden moeders van twee kinderen. We zouden nog op vakantie gaan met zijn allen, maar de datum van het geboekte vertrek heeft ze uiteindelijk niet eens meer gehaald. De kanker heeft met een verwoestende kracht huisgehouden in haar lichaam. Net als onze levens raakten ook onze gezinnen vervlochten met elkaar. Anja en ik beleefden onze eerste zwangerschap samen. Je verzint het niet: we testten op dezelfde dag positief en onze oudsten verschillen negen dagen in leeftijd. Onze echtgenoten werden vrienden. Onze kinderen vriendjes, al verhuisde ik met mijn toenmalige man naar het zuiden des lands, terwijl Anja juist noordelijker ging wonen. Veel mensen vinden het gek of zelfs morbide, dat ik nu in haar huis woon. Want zo is het gegaan: ze stierf en mijn huidige vriend en ik hebben het boerderijtje overgekocht van Anja’s man. Het erf met rozentuin, dierenverblijven en moestuin was té groot voor hem om te onderhouden. Anja en ik zijn zo lang samen geweest, dat zelfs de dood daar niet helemaal tussenkomt. Er blijft een kiertje tussen leven en dood dat van ons is en dat we opeisen. Haar man en kinderen komen regelmatig langs. En we vieren elk jaar Anja’s verjaardag in de tuin, met slingers en champagne.

Foto: iStock