Ik werd twee keer weduwe

Ik was eind twintig toen ik mijn grote liefde Jos ontmoette. Al snel trouwden we. Maar Jos kreeg plotseling klachten die zo ernstig waren dat hij de medische molen inging. In die periode raakte ik ook zwanger. De diagnose was een klap: Jos had een zeldzame energiestofwisselingsziekte waaraan hij zou gaan overlijden. Het verloop is vergelijkbaar met een ziekte zoals ALS, waarbij steeds meer functies uitvallen. Hij overleed toen ons zoontje bijna twee jaar was. We waren vijf jaar bij elkaar geweest. Na Jos’ overlijden heb ik heel veel op de bank gezeten thuis. Na een maand of tien startte ik een eigen bedrijf en kreeg mijn leven met mijn kindje weer wat structuur.

Van lotgenoten kreeg ik veel steun. Op mijn blog deel ik mijn ervaringen als jonge weduwe: jongeweduwe.wordpress.com. Dat brengt mij heel veel. Ongeveer een jaar na het overlijden van Jos ben ik gaan daten. Ik wilde gewoon niet alleen blijven. Rob kende ik al langer, hij was een goede vriend van Jos. Elk jaar kwam hij langs om bij ons de piano te stemmen, ook na het overlijden van Jos bleef hij dat doen. Op een bepaald moment werd ons contact intenser en meer en vroegen we ons af: kan deze vriendschap een relatie worden? Een jaar later waren we samen. Onze relatie ging zo goed, dat we al snel besloten om te gaan samenwonen. Ik had na Jos nooit verwacht dat het met iemand nog eens zo mooi kon zijn, maar met Rob was het fantastisch.

Tot het ondenkbare gebeurde: nog voordat Rob en ik samenwoonden, werd hij ziek. Er werden tumoren ontdekt en de artsen gaven hem zes maanden, hooguit een jaar. Het werden vier weken. We trouwden kort na mijn verjaardag in het ziekenhuis. Hij overleed aan een maagbloeding en zo werd ik voor de tweede keer weduwe. Onze relatie had nog geen jaar geduurd. Het is nu vijf maanden geleden dat Rob overleed, de wond is nog heel vers. Alleen naar ouderavonden gaan, of alleen langs de kant zitten bij het afzwemmen, dat vind ik moeilijk. Ik denk dat mijn relatiestatus de komende twintig jaar niet zal veranderen. Het risico op nog een keer zoveel pijn: daar pas ik voor. Bovendien wil ik mijn kind dit niet aandoen. Hij heeft nu twee keer een vader verloren en is heel kwetsbaar. Samen kunnen we ook heel gelukkig worden.

Foto: Amanda van Wallinga-Haverkamp