Ik leefde twaalf jaar in een klooster

De kerk was voor mij altijd een vertrouwde plek. Ik genoot van de sfeer, de geur, de beelden, de brandende kaarsen… Ik studeerde in Leiden, maar in het studentenhuis waar ik woonde, kwam van leren niks terecht. Iemand vertelde me dat je in het gasthuis van het Clarissenklooster kon studeren. Daar vond ik rust. Ik ontdekte dat het kloosterleven me erg aansprak, de vredigheid die er heerste raakte me diep. Het was alsof ik thuiskwam. Ik sprak hier verder met niemand over, bang dat mijn studiegenoten me wereldvreemd zouden vinden. Alleen mijn moeder wist ervan. Na het behalen van mijn kandidaatsexamen vertrok ik naar de Benedictinessen in Oosterhout. Na een jaar heb ik mijn studie toch weer opgepakt. Ik voelde me niet zo thuis bij de Benedictinessen.

Nadat ik mijn studie afmaakte, koos ik voor een kloostergemeenschap in het Waalse Marche-les-Dames. In deze orde brengen de nonnen - naast de gemeenschappelijke missen - hun dagen alleen door in hun cellen, waar ze bidden en mediteren. Alleen op zondag wordt er met elkaar gepraat. Mijn leven was echt honderdtachtig graden gedraaid. Dat was wel even wennen. Ik sprak mijn zorgen en angsten uit bij de priorin, de kloosteroverste, die heel nuchter reageerde: 'Miek, je blijft drie maanden en dan zien we wel verder.’ Uiteindelijk zijn die drie maanden vanzelf twaalf jaar geworden. We stonden 's ochtends om vier uur op en gingen 's avonds om zeven uur naar bed. Het contact met de buitenwereld was minimaal. Twee keer per jaar mochten mijn ouders mij bezoeken.

Na twee jaar werd ik overgeplaatst naar de kloostergemeenschap Le Thoronet in Zuid-Frankrijk. Daar werd ik aangesteld als hoofd van de keuken. Ik had dagen waarop ik zielsgelukkig was en me helemaal thuis voelde, maar er waren ook dagen waarop ik me afvroeg waar ik aan was begonnen. Na acht jaar werd ik teruggeroepen naar de Belgische nonnen van Marche-les-Dames. Door mijn nieuwe functie kwam nu regelmatig met de buitenwereld in aanraking en bidden en mediteren deed ik niet zoveel meer. Op een nacht schrok ik wakker met het gevoel: ik moet wég hier! Ik moest enorm wennen aan de hectiek van het wereldse gebeuren. Ondanks mijn lege cv vond ik snel een baan als leerkracht. Inmiddels geef ik lezingen over mijn leven als non en verzorg ik stilteretraites. Ook schreef ik een boek: Mijn stille kloosterleven. Ik wil proberen mensen naar de stilte te brengen, bewust te maken en bij zichzelf te laten komen.