Spiritualiteit verrijkt mijn leven

Ik groeide op in een leergierig gezin. Mijn vader wist ontzettend veel en iedereen gebruikte hem als vraagbaak. Mijn moeder gaf hem daarom eens een groot, houten beeld van een uil als symbool van die wijsheid.

Mijn ouders stimuleerden ons om te gaan studeren en zo ging ik na de middelbare school Nederlands Recht studeren. Ik werd advocaat en daarna openbaar aanklager. In totaal werkte ik 27 jaar in de juridische wereld waar mijn collega’s en ik geloofden in analytisch denken en beredeneren en onze intuïtieve kant leerden onderdrukken.

Ik had een gelukkig leven: gezond, leuke man, twee kinderen, goede baan en veel sociale contacten. Toch miste ik iets. Ik ging spirituele tijdschriften lezen en startte met schrijven. Het schrijven bracht me in balans.

Toen overleed mijn vader. Dat heeft me ontzettend geraakt. Vlak na zijn dood ging ik afbeeldingen van uilen zien. Het ging maar door. Ook als ik op vakantie was in Zuid-Afrika of Canada. Zou dit een teken van hem zijn? Misschien was het selectieve waarneming, waarbij je hersenen onbewust op zoek gaan naar datgene waarop je bent gefocust. Dat is een aantoonbaar iets wat bestaat. Maar het waren wel heel veel uilen. En anderen vonden het ook vreemd.

Ik verlangde ernaar om een echte uil te zien. Een uil in de catalpa, de trompetboom in onze achtertuin. Dat zou zo bijzonder zijn. Als dát zou gebeuren, dan wist ik zeker dat het een teken van mijn vader was. Het werd een heel sterk verlangen en kreeg misschien zelfs wat obsessieve trekjes. Langzaam schoof dat sterke verlangen naar de uil wat meer naar de achtergrond. Tot die ene dag! Daar zat een ransuil in onze boom. Hij was gekomen! Eerst keek hij met z’n kopje de andere kant op, maar toen draaide hij zijn kop om en keken we elkaar recht in de ogen. Dag papa, daar ben je! Op dat moment voelde ik een heel intense verbondenheid met het grote geheel der dingen. Het was een life changing moment. Ik ben daarna nooit meer dezelfde geweest.

Ik verlangde naar harmonie, vergevingsgezindheid en liefdevol zijn naar een ander. Daarom kreeg ik steeds meer moeite met wat mensen elkaar allemaal aandoen en dus met mijn werk. Hoe moest ik nu verder?

Meditatie heeft mij geholpen om kracht te verzamelen om te stoppen met mijn werk, maar toch besloot ik het roer om te gooien. Ik ging me volledig richten op het schrijven.

Ik hoop dat ik met mijn schrijven de wereld iets mooier kan maken. Dat ik er mensen mee kan inspireren om de stappen te zetten om ook hun droom waar te maken. Het is fantastisch om datgene te kunnen doen wat je echt gelukkig maakt!