Ik maak 'troostgoed'

Een paar jaar geleden bleek ik een hartspierziekte te hebben. Ik onderging verschillende operaties en uiteindelijk werd er een kastje bij mijn hart geplaatst dat alles kan overnemen als het fout dreigt te gaan. Zo kan ik oud worden met deze kwaal, maar ik blijf hartpatiënt en ben volledig afgekeurd. Daar heb ik lang mee geworsteld. Je voelt je diep vanbinnen nutteloos.

In het ziekenhuis leerde ik een aardige man kennen aan wie ik veel steun had. We hielden contact en er ontstond een dierbare vriendschap. Toen hij later opnieuw in het ziekenhuis lag en het bericht kreeg dat hij niet meer beter zou worden, wilde ik graag iets voor hem doen. Ik heb een opleiding tot coupeuse gevolgd en mijn handen jeukten om iets voor hem te maken. Zijn familieleden woonden verspreid door het hele land en daarom zag hij ze niet dagelijks. Ik vroeg aan iedereen of ze mij een stukje stof wilden geven. Al die stofjes naaide ik zorgvuldig aan elkaar tot één grote deken. Hij was ongelooflijk blij met het cadeau. De deken gaf hem troost, zei hij. Uiteindelijk is hij onder die deken overleden. Het voelde heel fijn om mijn creativiteit te kunnen gebruiken om mensen te troosten. Zo ontstond het idee voor mijn huidige bedrijf: Troostgoed.

Elke opdracht is anders. Een tijdje terug maakte ik voor een weduwe een handtas uit de jas van haar man. Een jonge vrouw wilde graag een schort laten maken van kleding van haar oma, omdat ze van haar oma had leren koken. Voor een andere weduwe maakte ik een poef van zesendertig ruitjessokken die van haar man waren geweest. Het is elke keer weer een uitdaging om iets bijzonders te bedenken. Laatst heb ik iets gemaakt voor een echtpaar dat hun zoontje van twee had verloren. Toen moest ik wel een paar keer slikken.

Als ik eenmaal aan het werk ben, denk ik vaak aan degene die is overleden. Soms voelt het zelfs alsof die persoon toekijkt, erbij is. Ik ben me er altijd van bewust dat ik met heel dierbaar materiaal werk. Ik leg er mijn hele ziel en zaligheid in en heb nog nooit iets verpest. Hoewel ik natuurlijk veel liever geen hartpatiënt was geweest, ben ik mijn kwaal op een bepaalde manier ook dankbaar. Want als ik dit niet had gekregen, had ik nooit mijn goede vriend ontmoet en was ik nooit met Troostgoed begonnen. En dit werk voelt voor mij als een roeping!