Van grijze muis naar powervrouw

Tegenwoordig is er veel aandacht voor het fenomeen pesten. Het valt me op dat er van alles wordt gedaan om de onzekerheid bij kinderen weg te nemen. Door middel van trainingen wordt er gewerkt aan hun zelfvertrouwen en dat juich ik van harte toe. Ik zou willen dat ik vroeger zo’n training had gehad. Ik behoorde op school tot de ‘schimmen’ die amper door iemand worden opgemerkt. Als een stel reservespelers aanschouwen ze de popiejopies, hevig verlangend naar een invalbeurt, een kans om mee te spelen. Maar meestal blijven ze gedoemd tot hun plekje aan de zijlijn. Op de middelbare school en tijdens mijn studententijd was ik zo’n grijze muis.

Mijn pogingen om vriendschap met de populaire meiden te sluiten, mislukten. Ik was een beetje een nerd, een onzeker meisje. Duidelijk niet een van hen. Mijn grootste hobby, lezen, stond absoluut niet boven aan hun lijstje van boeiende activiteiten. Als je telkens wordt afgewezen door mensen tegen wie je opkijkt, dan doet dat pijn. Het is alsof je niet goed genoeg bent. Na de mavo en het mbo ging ik braaf rechten studeren. Toen ik met succes mijn bachelor had behaald, durfde ik me voor het eerst af te vragen wat ik nou eigenlijk écht wilde. Langzaamaan begon ik mijn nerdy zelf te omarmen. Ik hield van boeken, klaar. Ik ging doen wat ik echt wilde: schrijven. Voor het eerst interesseerden de populaire meiden me niet meer zo erg.

Ik herinner me het schrijfproces van mijn eerste boek nog goed. Als ik niet bezig was voor mijn gewone baan, verschanste ik me achter mijn bureau in mijn appartementje vierhoog-achter en schreef ik tot ik kramp in mijn vingers kreeg. Mijn huis zag er niet uit, mijn vriend kreeg nauwelijks meer aandacht dan de plantjes die een eenzame dood stierven in de vensterbank en zelf zag ik eruit als een vogelverschrikker met chronisch slaaptekort. ‘Ik heb je nog nooit zo gelukkig gezien’, zei mijn vriend. De blijdschap was voelbaar in elke vezel van mijn lijf.

Mijn boekenreeks over een zeventienjarig Nederlands meisje dat een relatie krijgt met een van de Griekse goden, is natuurlijk fictie, maar bevat zeker ook autobiografische elementen. De eenzaamheid waarmee ik vaak kampte. Nu vinden de popiejopies mij cool, omdat ik schrijf. Mijn tip: probeer er niet wanhopig bij te horen. Als je jezelf accepteert zoals je bent, in al je saaie muizigheid, ben je zomaar opeens een powervrouw.