Co-ouderschap met twee vaders

Rond mijn dertigste werkte ik als ICT’er en reisde ik de hele wereld over. Ik twijfelde er niet over dat ik ooit moeder zou worden. Maar toen ik op mijn vijfendertigste nog steeds single was, werd de kans dat dat nog binnen een relatie zou gaan gebeuren wel heel erg klein.

In mijn eentje kinderen krijgen was voor mij geen optie. Ik gunde het kind en mezelf een vader. Ik verwachtte dat ik een leukere moeder zou zijn als ik het ouderschap samen met een ander zou delen.

In mijn zoektocht naar het moederschap dienden zich allerlei vragen aan. Hoe zou het zijn voor het kind om in twee verschillende huizen op te groeien? En hoe moest het met een eventuele toekomstige vrouw van de vader? De eerste vraag werd door een gesprek met een vriendin en een onderzoek dat ik las beantwoord: een scheiding is pijnlijk, maar het hebben van twee huizen niet. De oplossing voor de tweede vraag kwam op een avondje met vrienden. Iemand opperde een homo en zo was het idee geboren.

Er zijn genoeg homo’s die een kinderwens hebben, maar je moet wel dezelfde verwachtingen hebben én er moet een klik zijn. Ik heb een contact na een aantal maanden afgekapt, omdat het toch niet goed voelde.

Via de website van de stichting Meer dan Gewenst, kwam ik in contact met Simon en Luca. Dat voelde meteen al heel vertrouwd en gezellig. We hebben zes maanden de tijd genomen om elkaar te leren kennen. Toen was het goed en zijn we begonnen.

In de eerste acht maanden had ik 3 miskramen. Van de derde heb ik niet alleen geestelijk, maar ook fysiek moeten herstellen. Uiteindelijk werd Lorenzo tweeënhalf jaar nadat ik de mannen had leren kennen geboren. Een maand te vroeg en via een keizersnede. De vaders waren niet bij de couveuse weg te slaan.

Dat eerste jaar was niet het makkelijkste jaar. Ik wilde Lorenzo met niemand delen! Dat was wat ik voelde, maar ik had afgesproken om het fiftyfifty te doen. Gelukkig zagen Simon en Luca dat ik stapje voor stapje naar het afgesproken schema toewerkte en ze hielden vertrouwen. Het was voor ons alle drie niet makkelijk.

Toen Lorenzo tien maanden oud was, zaten we eindelijk in het afgesproken schema en vond ik het fijn om mijn eigen dingen te kunnen doen. Niet veel later raakte ik weer zwanger en werd Claudio geboren.

Na verloop van tijd zijn we dichter bij elkaar gaan wonen. De kinderen hebben drie liefhebbende ouders. We doen het ook echt met z’n drieën. Je weet natuurlijk nooit wat er gaat gebeuren, maar ik heb er het volste vertrouwen in dat we eventuele problemen samen kunnen oplossen.