Familie & Opvoeding

Mijn leven draaide volledig om mijn verslaafde zoon

1 minuten leestijd

Esther

Daan was dertien toen mijn man en ik uit elkaar besloten te gaan. Hij zat toen op de middelbare school, op het vwo, maar al snel werd duidelijk dat hij zich daar niet thuis voelde. Hij had weinig motivatie en toonde nauwelijks inzet. Maar wat ik ook probeerde, het haalde niets uit. In die periode werd ik ook voor de eerste keer geconfronteerd met het feit dat hij drugs gebruikte. Hij gedroeg zich anders dan normaal: wat opgefokt, druk en stoer. Wat later vroeg ik hem rechtstreeks of hij drugs had gebruikt. ‘Ik heb geblowd,’ gaf hij toe. Ik zei dat ik dat niet leuk vond en het niet goedkeurde, maar diep vanbinnen dacht ik: ach, experimenteren hoort bij zijn leeftijd.

Vanuit school werd er constant aan de bel getrokken. Ik kreeg steeds minder hoop op verbetering. Daan gebruikte ook steeds vaker drugs. Eerst deed hij dat alleen in het weekend, later ook doordeweeks. Naarmate zijn gebruik toenam, werd hij thuis steeds onhandelbaarder. Toen kwam het moment dat Daan van school werd gestuurd. Tot laat in de ochtend lag hij op bed, waarna hij ging gamen tot het einde van de middag. Dan vertrok hij, om buiten zijn vrienden te ontmoeten die dan uit school waren. Afgezien van wat bijbaantjes deed Daan niets voor zijn toekomst. Hij snoof voornamelijk speed, een oppeppend synthetisch middel. De drugs maakten van hem een opgefokte knul die steeds vaker agressief uit de hoek kwam.

Een reden waarom Daan niet volledig is ontspoord, is dat hij niet thuis weg wilde. Daarom is hij uiteindelijk ook hulp gaan zoeken toen hij zeventien was. Daan zou in Nederland gaan afkicken, onder begeleiding van een hulpverlener. En het lukte! Hij kreeg weer een lach op zijn gezicht en het was weer gezellig thuis. Twee jaar later, midden in de zomer, dacht ik: dit gaat weer de verkeerde kant op. Ik merkte aan Daans gedrag dat er weer drugs in het spel waren. ‘Als je nu niets aan je verslaving doet, dan ga je maar weg,’ zei ik. Hij pakte zijn spullen en vertrok naar zijn vader. Daan is nu vijfentwintig en het gaat goed met hem. Hij is nu bijna een jaar helemaal clean, werkt als schilder en woont samen met zijn vriendin. Het is niet langer mijn missie om Daan op het juiste pad te houden, want dat kan hij inmiddels zelf.

Foto: Cisca Mikx

Mijn mantra

Controle is goed, vertrouwen is mooier

Wat ik aan jou wil doorgeven:

  • Veel ouders zien het als falen en vragen zich af waarom het in hun gezin is gebeurd. Accepteren dat het zo is, is de eerste stap.
  • Met één sessie ben je er niet. Het probleem is niet direct opgelost als je kind van de drugs af is. Als de situatie hetzelfde blijft, valt je kind snel terug in de verslaving.
  • Probeer je kind niet steeds te vertellen wat hij fout doet, maar vraag eens naar zijn gevoel en probeer te ontdekken waarom hij het doet.
  • Kijk voor meer informatie op www.mijnkindisverslaafd.nl

Wil jij ook jouw verhaal vertellen?

Heb jij ook iets meegemaakt en zou je daarover willen vertellen? Neem dan contact met ons op via onderstaand e-mailadres. Schrijf in je bericht kort wat je hebt meegemaakt en wat je mee wilt geven aan anderen. Wij nemen daarna zo snel mogelijk contact met je op.

contact@echtverhaal.online

Meer verhalen over dit thema?

#VeiligVerkeer

Iedereen kent ze wel: kruizen, stenen en andere herdenkingsplaatsen aan de kant van de weg. Deze bermmonumenten geven aan dat er op die plaats iemand is gestorven. Bermmonumenten zijn voor nabestaanden vaak een belangrijke plek om naar terug te gaan.

Op de plaats waar iemand is gestorven is het vaak gemakkelijker om over de dood van de geliefde te praten. Het is er dichterbij en iedereen weet dat ook anderen er om dezelfde reden zijn, namelijk om te rouwen en om de ander te herdenken.

Lees verder