Ik had een vroege miskraam

Op oudejaarsdag ontdekten we dat ik zwanger was. Vanaf dat moment zaten we op een roze wolk. Ik voelde me fantastisch: ik was niet misselijk, had geen last van vermoeidheid en mijn borsten voelden doodnormaal aan. Ik heb er geen moment bij stilgestaan dat er écht iets kon misgaan. Ik was kerngezond en leefde alle voedingsregels keurig na. Maar na negen weken dacht ik in een flits wat bloed te zien bij het doorspoelen van het toilet. Toen ik twee dagen later heftige buikpijn kreeg, begon ik ongerust te worden. Opeens voelde ik me niet zwanger meer. Het was een vaag, onheilspellend gevoel.

Paniekerig belden we de verloskundigenpraktijk. De volgende ochtend zouden we een spoedecho krijgen. We reden met tranen in onze ogen naar de verloskundigenpraktijk. Zwijgend bewoog ze een echo-apparaat over mijn buik en op het beeld verschenen de contouren van een kindje. Een echt, prachtig kindje. Armpjes, beentjes, handjes… Alles erop en eraan. Maar de verloskundige keek niet blij. Na een stilte die eindeloos leek te duren, schudde ze haar hoofd. “Het is niet goed”, zei ze. Dat moment vergeet ik nooit meer. Ze sloeg de wereld onder mijn voeten vandaan.

Buiten moest ik onbedaarlijk huilen. “Ze heeft niet goed gekeken”, snikte ik tegen Peter. Ik weigerde haar te geloven. Mijn zus werkt in het ziekenhuis en regelde een afspraak bij de gynaecoloog. Helaas kwam zij tot dezelfde conclusie: het embryo was ongeveer drie dagen geleden overleden. Met medicijnen kon ik de miskraam opwekken. Diezelfde middag kwamen de weeën langzaam op gang en aan het einde van de middag kreeg ik het gevoel dat ik moest persen. In het toilet verloor ik een stolsel ter grootte van een sinaasappel.

Toen ik anderen vertelde wat er gebeurd was, vertelde de ene na de andere vriendin, buurvrouw of collega dat zij hetzelfde hadden meegemaakt. Het was fijn om te praten met lotgenoten, zij begrepen me. Helaas was er in onze omgeving ook veel onbegrip. In hun ogen verlies je geen geliefd en levend kindje, omdat het in de eerste twaalf weken gebeurt. Maar ik voelde me moeder vanaf het moment dat het tweede streepje op de zwangerschapstest verscheen. Of het nu vroeg of laat in de zwangerschap misgaat, voor mij maakt dat het verlies niet minder. Een maand na de miskraam bleek ik wederom zwanger te zijn. Gelukkig bleef deze zwangerschap intact en zijn we inmiddels de trotse en gelukkige ouders van de allermooiste dochter.

Foto: Dreamstime