Ik verloor mijn eerste kindje

Vanaf het moment dat ik zwanger was, voelde het niet goed. Ik krijg vast een miskraam, dacht ik, maar die bleef uit. Pas in de tweeëndertigste week van mijn zwangerschap durfde ik babyspulletjes te kopen. Je weet maar nooit. Met eenenveertig weken werd ik ingeleid en na een zware bevalling werd Levi geboren. Hij was zo prachtig en zo lief. Wel ontdekten we meteen een blauwe plek in zijn nek. Maar dat was niets bijzonders, concludeerde de kinderarts. Voor alle zekerheid maakte de neonatoloog een echo. De artsen keken ernstig, ze hadden iets gezien. “Kanker is het niet, maar wat het wel is, weten we niet”, vertelden ze. “Zie je wel”, gilde ik. Levi bleek een cluster van bloedvaten te hebben. Dat hebben baby’s wel vaker. We hoefden ons geen zorgen te maken.

Eenmaal thuis vertrouwde ik het toch niet. Het viel ons op dat zijn halsje wel erg dik werd. We lieten opnieuw een echo maken. Hij bleek een bloeding in een spier te hebben. Niets ernstigs, gaf de neonatoloog opnieuw aan. Wel schreef hij fysiotherapie voor, zodat de bobbel zou slinken. Maar de fysiotherapeut vertrouwde het niet en adviseerde ons het ziekenhuis te bellen. Supergespecialiseerde artsen onderzochten hem met spoed: Levi had een zeer zeldzame, ernstige vaatafwijking die direct behandeld moest worden. Een keiharde klap in ons gezicht.

Levi werd direct opgenomen en kreeg chemotherapie en prednison. Ik kon bijna niet geloven dat hij zo ziek was. Op de vraag of hij doodging, kreeg ik geen antwoord. Na enkele dagen mochten we naar huis, maar steeds wanneer ik dacht dat het beter ging, kregen we weer een tegenslag te verwerken. Begin september bleek Levi hoge koorts te hebben. Hij werd opgenomen op de intensive care. Zijn longblaasjes bleken ernstig te zijn aangetast, een zeldzame bijwerking van zijn medicijn. Zijn wil was er, maar zijn lijfje was op. Hij vocht voor zijn leven, maar heeft het niet gered. In mijn armen is hij overleden. We waren intens verdrietig. Het was zó oneerlijk. Na zijn dood ging de wereld door, maar voor ons stond alles stil. Toch wilde ik snel weer een kindje en een paar maanden na Levi’s dood bleek ik zwanger te zijn. Ik heb nu twee gezonde kinderen om voor te zorgen en drie om van te houden. Het gemis went nooit, maar we zijn dankbaar voor de zes maanden die we wel met Levi hebben gehad.

Foto: Yvonne Palsgraaf