Ik wil geen jongetje

Mijn man Harold en ik hadden al twee gezonde kinderen - een jongen en een meisje - toen ik onverwacht weer zwanger bleek te zijn. Stiekem droomde ik van een tweede dochter. Maar na een vlokkentest wist de gynaecoloog te vertellen dat ik zwanger was van een jongetje. Harold sprong een gat in de lucht. Voor mij was dit nieuws echter een grote teleurstelling. Ik schaamde me voor dat gevoel en wist dat het absurd was, maar ik wilde geen jongetje!

Het lukte me gewoon niet om mijn derde zwangerschap positief te bekijken. Ook dat vond ik erg en ik voelde me schuldig. Waarom was ik niet gewoon blij? Ik besefte dat ik voorgoed afscheid moest nemen van mijn meisjeswens. Blijkbaar had ik dat vóór de onverwachte komst van ons derde kind nog niet gedaan. Al die leuke kleertjes van mijn dochter zouden niet nogmaals gedragen worden. Wel zou het jongensspeelgoed weer terugkeren…

Ik bleef me naar voelen en geregeld zat ik een potje te janken. De teleurstelling zat nog dieper dan ik had gedacht. Alleen tegen de verloskundige was ik eerlijk. Ik vertelde haar dat ik soms stiekem hoopte dat de twintigwekenecho niet goed zou zijn. Dat ik tot voor kort nog steeds had gepiekerd of het niet alsnog mogelijk was om de zwangerschap te beëindigen…

Na verloop van tijd ging het steeds beter met me. Gaandeweg kreeg een gevoel van berusting de overhand. Gelukkig kon ik nog genieten van de laatste maanden van mijn zwangerschap. De bevalling verliep snel en goed. Meteen vanaf het eerste moment voelde ik een onvoorwaardelijke liefde voor ons zoontje Sil. Helaas bleek hij een huilbaby te zijn. De kraamperiode was zwaar en het duurde een jaar voor Sil ’s nachts doorsliep. Soms dacht ik: het is vast een soort karma. Dit is mijn straf.

Inmiddels is Sil veranderd in een heel vrolijk kind. De afgelopen maanden heb ik me vaak afgevraagd waar mijn gevoelens vandaan kwamen. Onze oudste zoon was best een lastig knulletje, terwijl onze dochter echt een modelkind is. Misschien kwam mijn heimelijke meisjeswens daarvandaan. De gevoelens die ik tijdens de zwangerschap had, werden waarschijnlijk enorm versterkt door hormonen.

Sil is nu ruim een jaar oud. Hij is druk en ondernemend, maar ook heel grappig en schattig. Gelukkig ben ik in staat om hem een eerlijke kans te geven. Het hebben van drie gezonde kinderen is natuurlijk een zegen, ongeacht het geslacht. Dat besef ik nu veel beter en daar ben ik erg dankbaar voor.

Dit verhaal is geanonimiseerd