Ik zorgde twaalf jaar voor mijn moeder met Alzheimer

Alzheimer veranderde het gedrag van mijn moeder ingrijpend. Dat zag ik met verbazing en verwondering gebeuren. Haar neiging om altijd bezig te zijn, werd door de ziekte enorm versterkt.
 Ze werd heel onrustig, bleef eindeloos lakens en handdoeken wassen, ook al was het bed al lang verschoond. In het laatste jaar, toen er regelmatig calamiteiten waren, was ik soms meer dan de helft van de week bezig met de mantelzorg voor mijn moeder.

Op de dag dat ik besefte wat er met mijn moeder aan de hand was besloot ik meteen, ik neem de regie in handen. Met vier broers en een zus moest iemand het anker zijn. Soms kwam ik teleurgesteld van onze halfjaarlijkse familievergadering vandaan, dan hield ik mijn belangrijkste doelstellingen voor ogen: er mocht geen ruzie komen en ieder moest z’n eigen band met onze moeder kunnen behouden. Daarnaast had ik het zwaar met mijn moeder te accepteren zoals ze was: ziek. Het is moeilijk als iemand argwanend, onrustig en boos is, steeds dezelfde vragen stelt, altijd de sleutels kwijt is...

Het dieptepunt kwam toen mijn moeder naar het zorgcentrum in Venlo verhuisde. Ik ben twee weken bij haar in huis geweest om alles voor te bereiden. Toen het eenmaal zo ver was, was ze totaal ontredderd en boos. De eerste nacht sliep ik bij haar, maar de dag erna moest ik haar toch in paniek achterlaten.

Op de verpleegafdeling was ze, ondanks mijn aandacht, toch vaak alleen. Dan stond ze bij de lift te roepen: “Laat me maar weer alleen”. Ik vond het verschrikkelijk om haar verdrietig achter te laten, maar ik had ook een eigen leven, mijn werk, mijn relatie. Ik noem het ‘Het grootste project van mijn leven’, maar de twaalf jaar die ik voor mijn moeder mantelzorger was, zijn heel waardevol voor mij. Het is zo fijn dat je zo veel voor iemand kunt betekenen, gewoon door er te zijn.