Borstkanker heeft mijn leven veranderd

We hebben ons prachtige huis noodgedwongen moeten verkopen, omdat mijn man John zijn bedrijf heeft moeten beëindigen. Dat is grotendeels het gevolg van mijn ziekte. Acht maanden na de geboorte van ons jongste kind werd bij mij borstkanker geconstateerd. John moest alles tegelijk draaiende houden. Met het bedrijf ging het steeds slechter. Personeel moest weg. We verkochten veel bezittingen, ook onze auto’s. Uiteindelijk heeft de bank ons huis verkocht en blijven we achter met een torenhoge restschuld. Het boeit me totaal niet. Als je kanker hebt, leer je de echte waarde van het leven kennen.

Voor mijn twee zwangerschappen stond ik al wel onder controle vanwege cysten. Er was er ooit eentje gevonden in mijn borst en cysten kunnen kwaadaardig worden. Daar kwam bij dat mijn moeder borstkanker heeft gehad. Vandaar dat ik me geregeld liet controleren. Het was er echter al enige tijd niet van gekomen.

Omdat ik tijdens beide zwangerschappen dertig kilo aankwam, voelde ik de cyste niet meer. Toen ik echter na de geboorte van Kane in korte tijd veel afviel en ook mijn borsten slonken, voelde ik het knobbeltje opeens weer. Het was groter geworden. Ik liet een mammografie maken.

“Het ziet er niet goed uit”, zei de arts al snel. De tumor bleek vijf centimeter groot te zijn. Tien van de vijftien lymfeklieren waren aangetast, waardoor de kans op uitzaaiingen groot was. Ik moest twee weken wachten op de uitslag, maar gelukkig had ik geen uitzaaiingen. Wat waren we opgelucht!

Ik onderging een borstamputatie, chemokuren en bestralingen. De operatie was in april. Kane en Lola waren de maand daarop jarig. Ik wilde er een groot feest van maken. Misschien was het hun laatste verjaardag waar ik bij kon zijn. Ik ging ontzettend intensief leven, wilde niets missen van mijn kinderen.

Mijn ziekte had zijn weerslag op het hele gezin. Lastig was ook dat ik helemaal gek werd van de hormoonremmers die ik moest slikken. Ik werd verschrikkelijk agressief en kon me echt niet beheersen. Ik liep hele dagen te schelden tegen John en de kinderen. Ik stond erop dat ik andere medicijnen kreeg. Dat gebeurde en gelukkig waren die agressieve buien na vier dagen helemaal over.

Ook al is de kanker nu twee jaar weg, mijn ziekte blijft van grote invloed op ons leven. Zo maak ik me zorgen over wat het met Lola heeft gedaan. Moeilijk is ook dat de artsen me pas na vijf jaar definitief schoon kunnen verklaren. Gelukkig ben ik nu niet meer elke dag bezig met de angst om dood te gaan.