Ik heb een hersentumor

Toen ik mijn jongste dochter op een nacht aan het voeden was, kreeg ik plotseling een epileptische aanval. Ik werd opgehaald door een ambulance en twee dagen later zat ik met mijn man Peter in de spreekkamer van de neurologe. Het nieuws dat er een tumor zo groot als een tennisbal in mijn hoofd zat, kwam keihard binnen. Mijn leven kwam echt met piepende remmen tot stilstand. ‘Hoe kan dat nou?’ dacht ik. Pas vier maanden later, na de operatie, wist ik waar ik aan toe was. Het bleek te gaan om een laaggradige tumor, die langzaam groeit. Ruim negentig procent van de tumor kon operatief verwijderd worden. De overgebleven restjes tumorweefsel zitten op te gevaarlijke plekken en zullen in de gaten gehouden worden door middel van een halfjaarlijkse scan. De gemiddelde levensverwachting is acht jaar. Na de revalidatie ging ik heel hard werken en ook veel stappen, want ik wilde vooral niet gezien worden als ‘die chick met die tumor in haar hoofd’. Ik wilde bewijzen dat ik nog steeds sexy was en dat ik als kankerpatiënt heus nog weleens een pilletje kon slikken op een feest en versierd kon worden door een of andere foute gast. Het leek wel alsof ik in een soort versnelde midlifecrisis zat.

Laatst was ik op de begrafenis van een lotgenoot en vriendin, die niet eens de veertig heeft gehaald en een klein kindje moest achterlaten. Het idee dat ook mijn kinderen ooit zullen zitten te kijken naar hun moeder in een doodskist, dat wil ik echt helemaal niet! Laatst vertelde een lotgenote dat ze met haar hele gezin op de foto was gegaan en zich toen had afgevraagd: is dit nu onze laatste vakantiefoto? Ook bij mij komt dat gevoel weleens omhoog. Dan val ik stil, voel ik verdriet en rolt er een traantje. Maar ik ben er niet continu mee bezig. Die levensverwachting van acht jaar gaan we natuurlijk omhoogschroeven. De techniek staat ook niet stil en ik hoop dat een knappe wetenschapper nog iets uitvindt.

Langzaamaan heb ik geleerd om het leven te nemen zoals het komt. Het zit in heel kleine dingen. Nu durf ik het leven te omarmen. En de dood? Ik heb nu zoiets van: laat maar komen. Het is veel erger voor de mensen om mij heen, dan voor mijzelf. Klote wordt het sowieso. Die tumor is nu ook een onderdeel van mij.

Ingeborg schreef het boek 'Levenshaast' over haar ervaringen.