Ik kan mijn ziekte nu zien als een geschenk

Op mijn zoons laatste dag van de basisschool in 2010, kreeg ik de diagnose borstkanker. Nog helemaal in shock gingen we kort daarna op vakantie. Ik piekerde erover, sliep slecht en zag mijn vakantie naar de knoppen gaan. Na een dag of drie, vier, besloot ik: dit is zonde en nutteloos. Ik ben op vakantie, het is mooi weer, ik wil mijn kind een leuke tijd geven, hier moet ik mee stoppen. Ik zie het allemaal wel als ik terug ben en de behandeling van start gaat. Dat was de eerste verandering die ik bij mezelf bespeurde. Tot ieders opluchting bleek ik gelukkig geen uitzaaiingen te hebben.

Ik voelde dat zich ook een tweede verandering in mij aandiende. Van mezelf moest ik altijd zelfstandig zijn, maar nu moest ik voor mijn gevoel leren om hulp te vragen. Midden 2011 was ik klaar met alle behandelingen, ik kreeg alleen nog hormoonmedicatie. Voor het eerst ging ik naar het Parkhuys, een inloophuis voor mensen met kanker en voor hun naasten. Tijdens de behandelingen had totaal geen behoefte om ook nog eens met lotgenoten te gaan praten, maar nu dacht ik: toch eens kijken hoe anderen het ervaren of wat zij nog kunnen betekenen voor mij. Dat zorgde ervoor dat ik opnieuw een verandering doormaakte: ik ging luisteren zonder te oordelen. Ik realiseerde me dat ik iemand weliswaar kon zien, maar dat ik dan nog niet kon weten wat er binnenin die persoon gaande was.

We zeggen altijd: ‘Welkom bij de club waarvan je geen lid wilt zijn.’ Ik leerde daar mooie mensen kennen, omdát ik kanker had gehad. Hoe bizar! Met mij gaat het nu goed, maar in de groep zitten ook vrouwen met uitgezaaide borstkanker. Elk moment kan ik bericht krijgen dat een vrouw met wie ik een warme band heb, er niet meer is. Ja, dat is heel zwaar. Maar ik ga toch. Als ik in een traject had gezeten van uitgezaaide kanker, dan had ik het ook fijn gevonden als lotgenoten er onvoorwaardelijk voor mij wilden zijn.

De rode draad van mijn verhaal over mijn borstkanker is dat de ziekte mij bewust heeft gemaakt hoe nutteloos het is om je druk te maken over kleine, onbenullige dingetjes. Laat dat toch los en besteed je energie aan wat er wel toe doet! Kanker heeft me veranderd en dat ervaar ik als een enorm geschenk.

Foto: iStock