Ik leef nog dankzij een donorhart!

Na mijn vijfentwintigste kreeg ik steeds vaker last van migraine en buikpijnen en ik was vaak heel erg moe. Op een gegeven moment moest ik al hijgen als ik twee traptreden op moest. Mijn hart sloeg af en toe over en ik had een paar momenten van afwezigheid gehad in mijn hoofd. Er werd een elektrocardiogram gemaakt, maar daarop was niets te zien. De huisarts dacht dat stress de oorzaak was van mijn klachten.

Ik ging met een vriendin op wintersportvakantie, maar bij aankomst in Frankrijk kwam ik amper de auto uit. Ik voelde me zo ziek. De volgende dag ging ik naar een huisartsenpraktijk. Ik voelde mijn benen tintelen en branden. De wereld tolde om me heen. Per ambulance werd ik naar het ziekenhuis in het dal gebracht. Ze konden niets vinden en ik knapte iets op, dus gingen we terug naar ons appartement op vierentwintighonderd meter hoogte. Daar werd ik weer doodziek. Bij vlagen wist ik niet meer waar ik was.

De huisarts kwam langs en constateerde dat er een galop zat in mijn hartritme. Opnieuw ging ik per ambulance naar het ziekenhuis beneden voor testen. Een paar dagen later werd ik naar het Academisch Ziekenhuis in Grenoble gebracht. Daar heb ik negen dagen op de hartbewaking gelegen. De diagnose: ik leed aan cardiomyopathie, een hartspierziekte. Ik zat in het eindstadium en alleen een donorhart kon me redden…

Per ambulancevliegtuig werd ik naar Nederland gebracht, waar de harttransplantatie zou plaatsvinden. De dagen in het ziekenhuis kropen voorbij. Na zes weken ging het zo slecht met me dat ik steunharten kreeg - machines die de functie van mijn hart overnamen. Tien weken lag ik daaraan. Er waren veel complicaties, omdat mijn lijf die steunharten niet accepteerde. Daarom werd ik bovenaan de urgentielijst gezet. Toch duurde het nog drie weken. Ik heb een aantal momenten gedacht dat ik het niet zou redden.

Na de operatie voelde ik me meteen heel goed in mijn hoofd. Er pompte weer een hart in mijn lichaam! Het revalidatietraject was lang en frustrerend. Twee of drie keer per week moest ik naar het ziekenhuis voor controle, revalidatie, biopten… Toen begon het verwerkingsproces pas echt. Het heeft nog een kleine anderhalf jaar geduurd voordat ik dacht: ja, ik ben er echt weer. Nu gaat het heel goed met mij. Elk jaar op de sterfdag van de donor brand ik een kaarsje. Omdat ik zelf op het randje heb gebalanceerd, geniet ik nu veel intenser van het leven.

foto: Geert de Jong, CheeseWorks.nl