Ik onderging een geslachtsverandering

Dat ik anders was, wist ik eigenlijk al heel jong. Zo rond mijn achttiende mengde ik me in de homogemeenschap, maar echt thuis voelde ik me daar niet. Ik was heel vrouwelijk en ging weleens mee naar events voor dragqueens, maar die extravagante kleding met veren, daar had ik niks mee. Een klein laagje make-up op mijn gezicht was voldoende om er op-en-top vrouwelijk uit te zien en ik genoot ervan. Toch was het uiteindelijk niet meer dan een grappig experiment, geen oplossing voor de wrijving en schuring die ik diep vanbinnen voelde. Intussen verzetten mijn ouders zich hevig tegen het feit dat ik op mannen viel. Mijn moeder stuurde me zelfs langs de huisarts in de hoop dat er voor mij een pilletje was.

Als ik voor de spiegel stond, kon ik niet anders dan vaststellen: dit lichaam hoort niet bij mij. Op een dag zag ik een reportage over jonge mannen die een geslachtsverandering ondergingen. Ik voelde me warm worden vanbinnen. Dat dit bestond, was een openbaring! Toch hield ik het voor me. Nóg een coming-out tegenover mijn ouders, dat leek me de hel op aarde. Ik trok me terug in mezelf en raakte langzaam maar zeker in een negatieve spiraal. Het was een kantelmoment, waarop ik besloot het heft in eigen hand te nemen. Waar ik op dat moment de moed of de energie vandaan haalde, weet ik niet. Ik legde mijn situatie voor aan de huisarts en vroeg waar ik terecht kon. Voor mijn eerste afspraak in het ziekenhuis ging ik voor het eerst als Marlène door het leven.

Een jaar na mijn allereerste gesprek in het ziekenhuis mocht ik beginnen met een hormoonkuur, om mannelijke geslachtshormonen te onderdrukken. Weer een jaar later kwamen er ook oestrogenen bij, vrouwelijke hormonen. Vanaf dat moment begon er eindelijk echt iets te veranderen aan mijn lichaam. Mijn gelaatstrekken werden fijner, mijn huid werd zachter, en ik kreeg dijen, billen en borsten als een jongedame in de puberteit. Na drie jaar op mijn tanden bijten, kwam eindelijk de laatste fase in zicht: de operatie. Het was een magische dag. Zes uur later werd ik wakker met pijn van hals tot dijen. Maar dat gaf allemaal niet. Ik voelde me intens trots en gelukkig. Op Eerste Kerstdag van het jaar waarin ik ben geopereerd, heb ik alle oude foto’s vernietigd. Dat oude leven is er niet meer. Ik ben herboren.

Foto: ID Photo Agency