Ik overleefde twee hersentumoren

Toen ik in groep vier vreselijke hoofdpijnen kreeg, begonnen er bij mijn ouders gelijk alarmbellen te rinkelen. De onverklaarbare pijn bleek een hersentumor te zijn. Het hele gezin stond op zijn kop. Ineens was alle zekerheid weg. Mijn meervoudig gehandicapte broer Rob was thuis altijd het zorgenkindje geweest, maar ineens moest ik acuut geopereerd worden. Dat was vooral voor mijn ouders heel heftig. Ik vroeg aan de dokter: ‘Kan ik nu doodgaan?’ Hij vertelde me eerlijk dat dat inderdaad een mogelijkheid was, maar ik was te jong om het echt te begrijpen. Daardoor was ik niet bang.

De tumor kon gelukkig worden verwijderd en ik werd weer de oude, op een paar littekens en een zichtbeschadiging - ik zie nog steeds alles dubbel - na. Na mijn tumor leerden we als gezin de kleine dingen meer waarderen; met z’n allen op de trampoline in de tuin, samen muziek maken. Maar de weken voor de controle-MRI’s waren elk jaar weer spannend. De kans dat het terug zou komen, was heel klein, maar vijf jaar later kreeg ik opnieuw last van mijn gezondheid. Ik hing elke ochtend overgevend boven de wasbak en viel kilo’s af. De artsen hadden geen idee wat er aan de hand was. En alsof die periode nog niet heftig genoeg was, kregen we een dramatisch telefoontje. Rob, die op dat moment in een zorginstelling logeerde, was overleden in zijn slaap. Het was een onwerkelijke gebeurtenis. En tijdens deze periode vol verdriet en rouw gingen mijn onderzoeken gewoon door.

Kort na Robs dood werd bij mij opnieuw een hersentumor ontdekt. Mijn leven stond echt even stil. In tegenstelling tot de eerste keer, was ik nu wél bang. Ik was inmiddels oud genoeg om alles bewust mee te maken en wist wat de gevolgen konden zijn. Ik wilde zo graag leven en nog zo veel meemaken. Maar ook deze tumor werd snel en succesvol verwijderd. Al had hij wel meer schade aangericht dan de eerste. Door een epileptische aanval raakte de rechterkant van mijn lichaam deels verlamd. Ik moest opnieuw leren lopen, fietsen, zwemmen. Door alle tegenslagen heb ik mezelf aangeleerd om te denken in mogelijkheden in plaats van in onmogelijkheden. Ik herontdekte mijn liefde voor toneel en zingen en begon mijn eigen theatershow. Ik wil mensen laten zien dat het leven te mooi is om er niet met volle teugen van te genieten. En ik weet nu: zonder dalen zijn er geen pieken.

Foto: Angeline Swinkels