Ik verloor mijn enige kind aan lymfeklierkanker

Feddes jonge leven vol dromen werd op zijn zestiende bruut verstoord. Hij bleek kanker te hebben. Al weken was hij lelijk aan het hoesten. Toen die klachten erger werden en hij ook koorts kreeg, werd een longontsteking vermoed. Maar toen Fedde verder onderzocht moest worden omdat de longfoto er niet goed uit zag, begon ik me opeens echt zorgen te maken. Helemaal toen de arts niet naar zijn longen luisterde maar in zijn hals begon te voelen. Het vermoeden werd officieel bevestigd: Fedde had lymfeklierkanker. Het was alsof ik zo een angstige film in werd gesleurd. Freek, mijn man, kwam zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. En nog voordat we het nieuws goed en wel hadden verwerkt, ging het opeens helemaal mis met Fedde. Hij dreigde in shock te raken en werd met spoed overgebracht naar de afdeling medium care. Hij ging toch niet nu al dood?

De opluchting was dan ook groot toen we niet veel later naar hem toe mochten. Ik vond het moeilijk te bevatten dat een operatie, gezien de locatie van het lymfoom, te risicovol was. Acht chemokuren onderging hij. Gelukkig was hij daarvan niet dagenlang ziek. Fedde wilde zo snel mogelijk weer zijn gewone leven oppakken. Heel dubbel, maar ook begrijpelijk. Op de controlescan die volgde, was helaas nog een klein plekje te zien. Een paar maanden later bleek dat, ondanks bestraling, te zijn uitgegroeid tot een lymfoom van zo’n vijf centimeter doorsnee. Onze laatste hoop op genezing was een volgende, zware chemokuur en daarna stamceltherapie. Maar de arts wond er geen doekjes om: de kanker was niet vatbaar voor de allesvernietigende chemo en had zich verspreid. Al mijn hoop was in één keer vervlogen. Fedde. Ging. Dood. Bam!

Geleidelijk ging Fedde achteruit. De feestdagen konden niet mooier beginnen dan met een surpriseparty die Feddes vrienden voor hem organiseerden. Fedde genoot! De dagen daarna ging het in hoog tempo slechter met Fedde. ‘Als je wilt stoppen met ademhalen dan mag dat, Fedde. Het is goed zo,’ zei ik hem op een gegeven moment. Op zondag, 3 januari 2010 om 17.50 uur blies Fedde zijn laatste adem uit. Ik hoopte dat het gemis na een aantal jaren minder zou worden. Helaas. Fedde was én is in ons leven. Vijfentwintig jaar oud zou hij nu zijn. Konden we maar eens bijpraten over toen. En elkaar zeggen hoe zeer we van elkaar houden. Nog altijd. Voor altijd.