Mijn zoon bleek zwaar dyslectisch

Wij, een journalist en een uitgever - ouders die hun brood letterlijk verdienden met lezen en schrijven - kregen een kind dat amper kon lezen noch schrijven. Aan inzet ontbrak het hem niet: als zesjarige hield hij al een dag- en een nachtboek bij. Het stond vol onbegrijpelijke taal, wellicht een soort geheimtaal, dachten wij aanvankelijk nog. Acht jaar was hij en al een eind gevorderd in groep 5 toen de juf ons belde met het verzoek of we op gesprek wilden komen. Tot onze verbijstering kregen we een dictee van onze zoon voorgeschoteld waarin, behalve de woordjes de, het, en en ik niet één woord goed gespeld was. ‘Ik vermoed dyslexie’, zei de juf, ‘want voor de rest is hij heel ‘talig’ met een grote woordenschat.’ Uit de test bleek Lucas een van de zwaarste vormen van dyslexie te hebben. Maar, als lichtpuntje, ook bovengemiddeld intelligent te zijn.

Elke week ging zijn vader met hem naar de ‘dyslexieschool’ voor bijlessen. Gaandeweg zagen wij en de school verbetering. De dag dat hij, zonder doubleren, zijn havodiploma haalde ging uiteraard de vlag uit. En wat wij totaal niet verwachtten: hij wilde verder leren op het vwo. Hij had een vast groepje vrienden met wie hij vooral computerspelletjes speelde. Hij was zo gefocust op die vriendengroep dat we ons weleens zorgen maakten: zou hij licht autistische trekken hebben? Maar ach, zolang hij gelukkig leek en goed functioneerde moesten we het maar loslaten. Hoewel hij uitgroeide tot een aantrekkelijke jongen, speelden meisjes geen enkele rol in zijn leven. Waar bleven de hormonen? Of viel hij misschien op jongens? Maar ach, zolang hij maar gelukkig was en goed functioneerde, maakte dat niet uit.

Toen kwam de schoolwerkweek naar Rome en ontplofte er intussen een vulkaan op IJsland, die het hele luchtverkeer in Europa ontwrichtte. De klassen konden niet naar huis en het duurde dagenlang voordat er alternatief vervoer was geregeld. Wij hielden ons hart vast, want ons kind was geen liefhebber van grote groepen en onverwachte gebeurtenissen. Maar daar rolde een stoere kerel uit de bus. Ik keek mijn ogen uit. Vooral toen er een lieftallig, zwartharig meisje om zijn nek ging hangen en hem vol op de mond zoende. Inmiddels is ons moeilijk lerende dyslectische zorgenkind bezig een promotieplek te vinden, nu hij zijn studie biomedische wetenschappen met masters oncologie heeft afgerond. Onze trots kent geen grenzen.

Foto: iStock