Ik leef gelukkig gescheiden

Mijn ouders hadden een prima huwelijk, maar mijn vader had een sterk karakter. Dat vond ik lastig. Ik hield van harmonie en positiviteit, maar bij ons werd niet over dingen gepraat. Het bizarre is dat ik bij Jan-Willem uiteindelijk tegen hetzelfde aanliep.

Ik voelde me aangetrokken tot Jan-Willem omdat hij onbevangen en speels was. Dat was ik in mijn jeugd kwijtgeraakt. We kochten een huis, trouwden en kregen al snel kinderen. Ondertussen zorgde ik ervoor dat Jan-Willem zijn ding kon blijven doen en langzaam verdween ikzelf naar de achtergrond. Het voelde alsof de gelijkwaardigheid verdwenen was, maar daar kon ik met Jan-Willem niet over praten.

Inmiddels werkte Jan-Willem in Duitsland en zagen we elkaar alleen in het weekend. Na twee jaar besloten we dat dit niet goed was voor ons gezin. We verhuisden naar Frankrijk waar het de eerste twee jaar ook lastig was. Net toen ik het gevoel had dat ik mijn draai had gevonden, kondigde Jan-Willem aan dat hij bij me wegging.

Het gekke was dat ik al lang niet meer happy was, maar toen de stekker eruit ging, probeerde ik er alles aan te doen om ons huwelijk te redden. Er was echter geen weg meer terug.

Terug in Nederland woonden we apart, maar we zijn altijd blijven praten. Waar was het misgegaan? Ook bespraken we dat Jan-Willem geen weekendvader zou worden. We troffen een goede regeling.

foto: Geert de Jong, CheeseWorks.nl

Ja, het was heel pittig! Er kwam zoveel op me af. Jan-Willem had al snel een vriendin en samen kregen ze een kind. Ik voelde me geen aantrekkelijke vrouw en in mijn ogen was iedereen gelukkig, behalve ik.

Ik begon mijn leven opnieuw in te richten. Daarbij voelde ik me heel alleen. Ik deed me sterker voor dan ik was, dus waarschijnlijk onderschatte mijn omgeving hoe erg mijn leven op z’n kop stond. Ik ging door alle fases van rouw, maar hield mijn kinderen voor ogen. Zij hadden niet om een echtscheiding gevraagd.

Het kostte veel moeite, maar ik wilde de kinderen het gevoel geven dat ze één leven hadden. We hielden nog steeds wekelijks familieberaad, zoals we ook voor de scheiding deden, we vierden samen verjaardagen en opa’s en oma’s werden uitgenodigd in beide huizen.

Omdat Jan-Willem zijn leven eerder op de rit had dan ik, kregen de kinderen een loyaliteitsconflict. Blijkbaar komen de kinderen pas weer helemaal in balans als beide ouders een vergelijkbare situatie hebben. Daar stond ik toen nog helemaal niet voor open, maar gelukkig heb ik uiteindelijk een man ontmoet met wie ik een levensstijl deel!