Liefde en (door)leven na zelfdoding

Hoe moet je in hemelsnaam verder wanneer je nog geen twaalf uur eerder je grote liefde en de vader van je twee zoons hebt moeten identificeren nadat hij zelf een einde aan zijn leven heeft gemaakt?

Op de begrafenis heb ik beloofd aan iedereen die mij lief is dat ik door zou gaan. Dat ik zou vechten voor een toekomst voor mijzelf en de kinderen en dat ik mij gedragen voelde door zijn liefde voor ons. Het was het begin van mijn overlevingstocht.

Los van de schok, het verdriet en het gemis heb ik sindsdien ook ervaren hoe ik steeds weer moet opkomen voor mezelf en voor zijn keuze voor zelfdoding. Zo zei iemand al een week na de begrafenis tegen me: “Chantal, ik neem afstand van je, want ik herken je niet meer.” En weer een ander vroeg: “Ben je niet boos op hem?” of “Voel je je niet schuldig?” 

Tot op de dag van vandaag ben ik verbaasd over het feit dat iedereen iets vindt van zelfdoding en dat ook uitspreekt, zonder daarbij na te denken wat het met mij of de kinderen doet.

Na zijn dood was ik vastbesloten niet de eeuwig treurende weduwe te blijven. Niet voor mijzelf en zeker niet voor onze twee prachtige zonen. Dat zou hij nooit gewild hebben. 

Tijdens zijn leven heeft hij het beste in mij naar boven gehaald, en na zijn overlijden heeft hij dat misschien nog wel meer gedaan dan ik voor mogelijk hield.  

Stap voor stap ben ik verder gegaan. Verder met mijn opleiding en mijn coachingspraktijk.com. Zorgen dat de kinderen verder kunnen. Daarom blijf ik praten met ze over wat er is gebeurd. Dat was en is het draagvlak van ons gezin: alles bespreekbaar maken. Een belangrijke les die ik hierbij heb geleerd van een dierbare: zorg dat je de luchtigheid erin houdt, de toekomst ligt voor je en niet achter je.  Soms ben ik moe van het roeien tegen de stroom van het onbegrip in. Dan duik ik ergens onder. Lezen, schrijven, slapen en reflecteren maken dat ik weer als herboren terugkom. De muziek gaat dan hard en ik dans samen met de kinderen letterlijk weer door het leven. Hardop zeggend hoe mooi we het toch maar redden, met z’n drietjes.

Foto: Inge van Olst, Clicking Images Fotografie