Lyme laat me anders naar het leven kijken

Ik ga ervan uit dat ik de ziekte van Lyme heb gekregen door een tekenbeet in mijn navel, opgelopen in Drenthe toen ik dertien was. Pas op mijn tweeëntwintigste werd ik grieperig en kreeg ik hoge koorts. Mijn lymfeklieren waren gezwollen en het voelde alsof ik een enorme kater had. Naast de vermoeidheid, kreeg ik ook allerlei gekke klachten. Als ik ’s ochtends wakker werd, leek het alsof mijn benen in brand stonden. Daglicht kon ik niet langer verdragen en ik kreeg spierspasmen. Een maand lang lag ik in bed, vierentwintig uur per dag.

De huisarts testte me op lyme en inderdaad: dat bleek het te zijn. De minst heftige klachten verdwenen dankzij de antibioticakuur, maar de koorts, de vermoeidheid en de pijn in mijn benen bleven.

Ik probeerde de draad van mijn leven weer op te pakken. Maar op mijn vijfentwintigste werd ik weer moe. En toen kwamen de koortsaanvallen terug. En de pijn in mijn benen en armen.

In een gespecialiseerde kliniek in Duitsland kreeg ik een antibioticakuur van drie maanden. Inmiddels zat ik in een rolstoel. Mijn haar viel uit en ik kreeg huidproblemen.

Toen het iets beter leek te gaan, werd ik geveld door griep met koorts en was ik weer terug bij af. Antibiotica waren geen optie meer. Dat was het moment waarop ik besefte dat het misschien nooit zou weg zou gaan. Ik heb een psycholoog bezocht om hiermee om te gaan. Zij leerde me dat je nú leeft, hoe ziek je ook bent. Vanaf dat moment liet ik mijn vriendinnen weer vaker langskomen en probeerde ik mijn geluk uit kleine dingen te halen.

Ik ging zo gezond mogelijk leven en daardoor voelde ik me beter. Ik ging met mijn beste vriend op vakantie naar Egypte. Het was de beste vakantie ooit. Het herstel zette gestaag door.

Maar toen kreeg ik voorhoofdsholteontsteking, met koorts en dikke lymfeklieren. Later zelfs bronchitis. Ik lag alleen maar in bed - ik at er zelfs. Hele weken gingen compleet aan me voorbij. Inmiddels ben ik weer redelijk stabiel en sta ik mezelf toe om weer te genieten van het leven. Het zijn die kleine dingen die nu mijn geluk bepalen. Ik leef weer, op mijn manier. Een huis kopen, carrière maken, trouwen en kinderen krijgen - aan dat soort dingen dacht ik vroeger. Tegenwoordig vraag ik me af tot hoe laat de apotheek open is en welke film ik op Netflix zal kijken. Mijn leven is geen nachtmerrie, lyme is een nachtmerrie. 

Ook Marleen en Nadine vertellen over hun leven met de ziekte van Lyme.