Ik leef in armoede

Ik had een goede baan bij een bouwgerelateerd bedrijf, maar het aantal opdrachten liep terug en er vielen uiteindelijk gedwongen ontslagen. Toen ik in de WW belandde, moest ik zevenhonderd euro per maand inleveren. Door mijn levenswijze drastisch te veranderen, lukte het me prima om voldoende te bezuinigen. Maar ik was al eind vijftig en de kans op een nieuwe baan was gering. Ik sprak mijn netwerk aan en deed honderden brieven de deur uit. Zonder succes.

Ik had geen schulden, maar op een gegeven moment ook geen reserves meer. Mijn enige uitweg was het aanvragen van een bijstandsuitkering. Daarvoor moest ik mijn laatste restje trots opzijzetten. Ik moest door een hele wasstraat van instanties. Overal formulieren invullen en papieren aanleveren. Mijn hele hebben en houden werd onder de loep genomen. Dat was en is nog steeds emotioneel heel zwaar.

Het betekende ook dat ik nóg eens vijfhonderd euro per maand moest inleveren. Na het betalen van alle vaste lasten hield ik nog drieënzestig euro per maand over om van te leven. Daar moet ik het nu nog steeds mee doen. Het maakt je noodgedwongen creatief. En gelukkig ben ik administratief heel goed onderlegd. Kritisch nam ik elke uitgave onder de loep. Tweedehandskleding. Aanbiedingen. Stoppen met roken. Niet meer naar de kapper. Maar ondanks alles kwam ik maandelijks geld tekort. Dat is een rotgevoel. Ik voelde me zo minderwaardig.

De enige stap die ik nog kon zetten, was de gang naar de voedselbank. Dat besef, dat me echt niets anders restte om te overleven, was voor mij het absolute dieptepunt van mijn leven. Afhankelijker kon ik immers niet worden. Een vernedering tot op het bot.

Ik heb me vaak afgevraagd waar ik dit aan verdiend heb. Ik kan prima werken. Ik wíl werken. Ik kom nu niet verder dan vrijwilligerswerk. Nergens krijg ik een echte kans. Ik word alleen maar uitgewrongen. Meer dan eens heb ik ’s nachts wakker gelegen van de zorgen en heb ik, als volwassen kerel, liggen huilen. En dan ben ik nog maar alleen. Ik moet er niet aan denken hoe dit moet zijn voor jonge ouders met kinderen. Of voor alleenstaande moeders. De hele situatie heeft mij wel veranderd. Ik ben meer sociaal voelend geworden, kan me beter inleven in een ander. Ondertussen kijk ik uit naar mijn pensioen. De kans is reëel dat mijn financiële situatie dan iets verbetert. Dat houdt me op de been.