In korte tijd raakte ik alles kwijt

In 2009 gingen mijn vriend en ik uit elkaar. We hadden zes jaar samengewoond in een koophuis en mijn ex vertrok naar zijn moeder. Omdat mijn ex niet draagkrachtig genoeg was om de hypotheek te kunnen betalen, zouden we kijken of ik in het huis kon blijven wonen. Mijn maandlasten zouden stijgen, maar dat had ik ervoor over. Al na een maand hield mijn ex zich niet meer aan onze afspraken. In mijn eentje zorgde ik ervoor dat de vaste lasten betaald werden. Maar plotseling begon ik te twijfelen en ik besloot de formulieren voor de nieuwe hypotheek niet te ondertekenen. Het huis ging in de verkoop. Het was een zware periode voor me. Vooral toen ik ook nog te horen kreeg dat ik mijn baan zou verliezen. Een klap, maar ik probeerde mijn hoofd boven water te houden. Toen er eindelijk een koper was, bleef er slechts vijfduizend euro schuld over en mijn ex en ik kregen het allebei voor elkaar om dat bedrag op te hoesten. Maar nu had ik een ander probleem: waar moest ik heen? Ik ging tijdelijk bij mijn nieuwe partner wonen. Omdat ik nog geen nieuw officieel adres had, bleef mijn post op mijn oude adres komen. Na een tijdje besloot de nieuwe bewoner deze brieven te verscheuren. Daar zaten ook aanmaningen bij. Mijn schulden liepen op.

Als ik langer dan twee dagen op hetzelfde adres verbleef, dan werd me te kennen gegeven dat ik me daar moest inschrijven. Dat was verplicht. Maar mij in huis nemen, dat kon zomaar niet. Wat me in die periode enorm heeft geraakt, is de manier waarop er met me werd omgegaan. Alsof ik geen mens was. Op mijn verjaardag kreeg ik bericht van het maatschappelijk werk: ik kon drie weken terecht bij het Leger des Heils. Je hebt bij het Leger de vrije inloop, waar ook de drugs- en alcoholverslaafden dagelijks hun toevlucht zoeken, maar ik kwam op een andere plek terecht. Ik leerde veel mensen kennen en maakte mooie dingen mee. Ik kon er twee keer per dag douchen en mijn was doen. Uiteindelijk ben ik eruit gekomen. Ik mocht me inschrijven bij mijn vriend en we zijn toen gaan samenwonen. Inmiddels werk ik ook weer, als SoulReflection-coach en fotograaf. Ik kan nu zeggen dat het goed met me gaat, ondanks alle moeilijkheden die ik ben tegengekomen in de periode dat ik adresloos was.

Foto: Lach eens naar het Vogeltje